Το Soundtrack της Πόλης (To Soundtrack tis Polis)

[Intro]
Αυτό είναι για όσους πέφτουν για ύπνο τις πλέον ακατάλληλες ώρες
Για όσους περιμένουν το τελευταίο λεωφορείο κάτω απ' τα κίτρινα φώτα
Για όσους είναι εντάξει μόνο όταν φοράνε τα ακουστικά
Αυτό είναι το soundtrack της πόλης

[Verse 1]
Αυτό είναι για το σινεμά,την πόλη μου, τους ηθοποιούς και τα σκηνικά
Νύχτες πρεμιέρας, αραχτοί στα σκαλιά
Πόσοι κοιτάνε στραβά αυτό που δεν καταλαβαίνουν;
Πόσα ξημερώματα περιμέναμε τα αστικά στη στάση;
Με την μπαταρία στα κινητά να 'ναι μηδέν
Με βλέμματα χαμένα, κουρασμένα μάτια
Μουδιασμένο νου κι ένα ρεφρέν
Που μας κόλλησε στα χείλη σαν γόπα ένα γαμημένο ρεφρέν
Είναι τα φώτα της πόλης ρομαντικά
Ειδικά, όταν τα μάτια ξεχνιούνται και εστιάζουν κοντά
Όταν θολώνουν τα πάντα και βλέπεις χρώματα μόνο
Ο χρόνος κόβει ταχύτητα και κυλά πιο αργά
Τα βράδια μου γίνανε μνήμες που ξεφτίζουνε
Όπως ξεφτίζει στα κτήρια στο κέντρο η μπογιά
Όπως οι παλιές ταγκιές που καμιά φορά μου θυμίζουνε
Πως κάποτε είχαμε όνειρα κοινά εγώ κι εσύ, μα δε γαμιέται;
Η προδοσία μένει πάνω στο παπούτσι σαν σκατά
Κι άμα περπατάς τη νύχτα πέφτεις πάνω της συχνά
Γράφω στίχους κάτω από το φως των σπίρτων
Που ανάβουνε των κολλητών μου τα στριφτά
Είναι η πόλη μας τη νύχτα σινεμά
Και τελευταίας προβολής θαμώνες όσοι ξενυχτήσανε
Όσοι τους τοίχους μουτζουρώνουνε συχνά
Όσοι γυρνάνε τσιγάρα, όσοι πονάν κι όσοι αγαπήσανε

[Chorus]
Είναι για λίγους νύχτες σαν κι αυτές
Σαν τις ρίμες που γράφω να τις εκφράσω, είναι για λίγους
Είναι το soundtrack μιας πόλης με πληγές
Είναι για θαμώνες και για αιώνιους εφήβους
Είναι για πάντα βράδια σαν κι αυτά
Σαν τα όνειρα που κάναμε παλιά, είναι για πάντα
Είναι τα φώτα το ξημέρωμα χλωμά
Κι εμείς χαζεύουμε τον Ήλιο να βγαίνει από τη βεράντα

[Verse 2]
Αυτό είναι για τους σινεφίλ, τ' αδέρφια μου, ευχή και κατάρα
Νύχτες πρεμιέρας με μπύρες και γάρα, η ζωή μας μαντάρα
Κάθε μου μπάρα είναι ένα όνειρο που πέθανε
Κάθε μου μπάρα είναι μια νεκρή μας λαχτάρα
Οι φίλοι μου αργούν να κοιμηθούν και το τραβάνε
Ό,τι πουλιέται πουλάνε και ό,τι πίνεται πίνουν
Γιατί πονάνε κι απλώς ψάχνουν έναν τρόπο να αποφύγουν
Τη μιζέρια, γι' αυτό δεν πολυμιλάνε και στρίβουν
Δεν έχω κάψει το κεφάλι μου ακόμη
Εγώ δεν εθίστηκα στα χάπια ή στη σκόνη
Εγώ ακόμη έχω το κεφάλι μου κομμένο σ' ένα πιάτο
Κι απεγνωσμένα ψάχνω να το δώσω στη Σαλώμη
Πώς να σ' το πω πιο πεζά, δεν έχω ρέντα
Έψαχνα τη ντάμα για να κάνω κέντα
Τα τζόγαρα όλα για μια γυναίκα
Κι άμα μου 'διναν μια δεύτερη ευκαιρία θα τα τζόγαρα ξανά επί δέκα
Είναι η μοίρα μας τέτοια, αφού κολλάμε σε όσα
Μας απαλύνουν τον ίδιο πόνο που μας προκαλούν
Και μας αφήνουν στη γλώσσα μια γλυκόπικρη γεύση
Που τα χείλη μας δεν ηρεμούν αν δεν ξαναγευθούν
Κι άμα τα μάτια μου σου λένε το ποιος είμαι
Τότε καθρεφτίζονται οι φίλοι μου μέσα στα μάτια μου
Κι αν τα κομμάτια μου σου λένε το ποιος είμαι
Οι φίλοι μου όταν γίνονται κομμάτια είναι τα κομμάτια μου

[Chorus]
Είναι για λίγους νύχτες σαν κι αυτές
Σαν τις ρίμες που γράφω να τις εκφράσω, είναι για λίγους
Είναι το soundtrack μιας πόλης με πληγές
Είναι για θαμώνες και για αιώνιους εφήβους
Είναι για πάντα βράδια σαν κι αυτά
Σαν τα όνειρα που κάναμε παλιά, είναι για πάντα
Είναι τα φώτα το ξημέρωμα χλωμά
Κι εμείς χαζεύουμε τον Ήλιο να βγαίνει από τη βεράντα