Θ. (Th.)

[Verse 1]
Εδώ κανείς δεν περιμένει σε αφίξεις κι αναχωρήσεις
Κανένας να μου δώσει εξηγήσεις
Μαραθήκαμε την άνοιξη να ψάχνουμε
Την άνοιξη που γράψαμε , τα άτομα που ξεγράψαμε
Κρύβομαι πάνω απ' τα σύννεφα να μη βρέχομαι
Δένομαι εύκολα μα όταν λύνομαι περιπλέκομαι
Γράφω κουπλέ σε βαγόνια και σε σταθμούς
Για να τ' ακούς και για να γίνεται αισθητό ότι στερέψαμε
Εδώ που ζω, μεγαλώνουμε με το "υπάρχουν και χειρότερα"
Και γίναμε χειρότεροι ταυτόχρονα
Δώσε μου φρίκη να σου δώσω ραπ τ' απόγευμα
Να φύγεις ξενερώνοντας στο λιόγερμα
Να φεύγανε τα χρόνια όσο εύκολα φεύγεις κι εσύ θα το 'θελα
Και φέτος απ' τη μπάζα θα πάρουμε τα λιγότερα
Ελευθεριακά παιδιά με δεσμά ανθρωπότυπα
Ε, έχω κι άλλα να πω κοινότυπα

[Verse 2]
Άμα μια μέρα καταφέρω να με βρω
Θα το χρωστώ στον εαυτό μου και μόνο, αυτό είναι δέσμευση
Κι αφού οι δεσμεύσεις σε πνίγουν, έλα και δες κι εσύ
Το πόσο πολύ μ' έριξα μόνο για μια παραίσθηση
Συνεπιβάτη έχω τη θλίψη
Σε ένα τραίνο που τερματικό σταθμό χρόνια τώρα δε βρίσκει
Τα πακέτα που φάγαμε γίναν δίσκοι
Να είναι εκεί να μου θυμίζουν τη χειρότερη μου φύση
Κι έχω : 5 ευχές, 5 κατάρες και ένα άδικο
5 λεπτά να κοιτάζω απ' το παράθυρο
2-3 λόγια που δεν ξεκολλάν' απ' το κεφάλι μου
Και φέρνουν εποχές που οι συγκυρίες με βγάζαν άθικτο
Τι να δεχτώ; δένει η επαφή μας με το παράλογο
Αυτά τα βράδια τίποτα δε λύθηκε με διάλογο
Με ψυχοσωματικά παλεύουμε να βγάλουμε άκρη εδώ
Σε ένα λαβύρινθο χωρίς έξοδο απ' το τρελάδικο

[ρεφρέν]
Κι αν με κρατήσω θα 'μαι εδώ
Μακριά απ' το μπετό
Μακριά απ' της πόλης το συρφετό
Γράφω να ζω/ γράφω την άνοιξη / γράφω να βγω
Μέσα από το μίζερο μου μυαλό
Κι αν με κρατήσω θα 'μαι εδώ
Μακριά απ' το μπετό
Μακριά απ' της πόλης το συρφετό
Γράφω να ζω/ γράφω την άνοιξη / γράφω να βγω
Μέσα από το μίζερο μου μυαλό

(And so I hope only that these late, perhaps insignificant, realizations might reassure us both a little and make our living and our dying easier.)