C8H9NO2

Ένα
Φθινόπωρο 18
Ένα

[Verse 1 Εσωστρεφής]
Διψάω για έμπνευση και κάνεις ότι δε με ξέρεις
Γινόμαστε ένα το βράδυ και λες πως δε με θέλεις
Τι πρέπει να πιούμε για να βρούμε αυτό που δεν αντέχεις;
Την επόμενη μέρα μου σκαν σκηνικά που δεν θέλεις να ξέρεις
Ένα τραπέζι μας χωρίζει και δυο βλέμματα
Παρασκευή με αγαπάς Κυριακή μου λες μόνο ψέματα
Το βράδυ πάντα τόσο όμορφα μου ανοίγεσαι
Και το άλλο πρωινό βλέπω αγκάθια και εσύ κρύβεσαι
Από που να το πιάσω και από που να το αφήσω
Μου ναι δύσκο-λο να προσπαθώ να εξηγήσω
Τι έχω στου μυαλού μου το μέρος το πίσω
Δεν βγαίνει μπροστά να το πω να τελειώνω
Προτιμώ να το κρύψω
Καμιά φορά κοιτώ τα χρόνια πως περάσανε
Και δε χωρά το μυαλό μου πως ΕικοσιΈνα φτάσαμε
Γράφω αυτό για να θυμηθώ ότι αλλάζουμε
Αλλά σε δέκα χρόνια θα πω ότι κατά βάθος μοιάζουμε
Κάτω απ' το φως της πανσέληνου σου ανοίγομαι
Και απαντώ κανείς όταν με ρωτάν ποιος ευθύνεται
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό όταν με κοιτάς ο οποίος δεν λύνεται
Καλοκαιριάζει και μόνος μου πνίγομαι
Έχω πεθάνει δυο φορές στο παρελθόν και είμαι απών
Απ' τα σκατά και τα depon που πήγαν κι ήρθανε
Σαν μικρά παιδιά κάπου παρασυρθήκαμε και φίλησα το είναι σου μια νύχτα αφού χαθήκαμε
Έμαθα να ζω σε δυο κομμάτια αφού πήρε το μισό μου
Εαυτό και σου 'γραψε ο υπόλοιπος
Πάλι καλά που είναι αυθόρμητος μα δύστροπος κι απότομος
Τα λόγια του στα αυτιά σου γίναν θόρυβος
Γίναν θόρυβος, γίναν θόρυβος

[Verse 2 Sponty]
Ένα
Δεν ξέρω αν μιλάει για μας το ιστορικό μας πίσω απο μια οθόνη ή μέσα σ'ένα βιβλιάριο
Στο κόσμο αυτό είμαι περήφανα τελευταίος όσο οι γύρω μου τρώγονται για μετάλλιο
Μου παν ζύγισε τις καταστάσεις, εγώ ψάχνω αντιστάσεις
Κι ένα ευέλικτο ωράριο, νύχτες κάνα γραμμάριο
Φτιάχνω στο μυαλό μου το πιο σύνθετο σενάριο
Και αύριο δεν θα θυμάμαι τίποτα, κουράγιο
Γράφω αγκάθια και με κόβουν μα εθίζομαι
Μέσα στη σαπίλα τους ποτέ δεν θα ανθίσουνε
Έχω δυο αυτιά που κάτι πρωινά βουίζουνε
Μα σου 'πα αρκετά για μένα, ώρα να εξαφανίζομαι
Παρεμβολές από το χθες φέρνουν σκιές και αιματώνουνε πληγές μα τι τα θες;
Όλοι θα πέσουμε, όλοι θα προσγειωθούμε, πόσοι θα αντέξουμε;
Πόσοι από μας την αλλοτρίωση θα ζηλέψουμε;
Είναι καλές οι συμβιβαστικές μου λύσεις αλλά όταν συμβιβάζομαι δεν θες να μ' ακουμπήσεις
Σε ανούσιες ερωτήσεις δε δίνονται απαντήσεις κι αν οι συνειδήσεις σου είναι ατομικές πως να με πείσεις;
Πώς να με πείσεις;
Κι αν οι συζητήσεις ήταν επί ίσοις όροις δεν θα μενα στις αφίξεις
Στην τελική γράφω ακόμα στο τετράδιο που ξέχασες πίσω να μου ζητήσεις
(ή έτσι νομίζω τουλάχιστον}