Απέναντι (Apenanti)

[Verse 1]
Οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται
Οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται
Οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται
Οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται
Στον κύκλο της ημέρας περιπλέκονται
Οι στάχτες της ρουτίνας μου δεν καίγονται
Πετάνε στον αέρα και τυφλώνουν όποιον έρχεται
Μόνο για δυο πράγματα εύχομαι:
Έξω απ' το σπίτι μου να μη δω μπάτσους και φέρετρο όταν έρχομαι
Κι είναι η πραγματικότητα, λεπίδα, κόβει
Κι οι απέναντι , αντίπαλοι
Γι' αυτούς είμαστε στόχοι
Καθηλωμένοι σε ωράρια, υπνωτισμένοι από γραμμάρια
Καχυποψίας ευμάρεια
Σε ένα κόσμο πλαστικό, γίνε φωτιά για να τον λιώσεις
Το σύστημα ξέρει από μειώσεις
Οι αγνοί λυγίζουν απ' τις επιπτώσεις
Κι άμα νιώθεις και χαλιέσαι
Κουμπώσου να μη το νιώσεις
Μέσα στο ίδιο ακατάστατο σπίτι ξυπνάω
Τις ίδιες αφίσες κοιτάω
Βαρύ κεφάλι κουβαλάω
Δεν έχω λόγους νηφάλιος να μιλάω
Ό,τι κάνω σε μία ώρα σε ένα τέταρτο χαλάω
Κι είναι οι απέναντι πολλοί μα εμείς ψημένοι
Και στην αστική μιζέρια της πόλης βαθιά χωμένοι
Μόνο οι σκυφτοί και οι προσκυνημένοι πετυχαίνουν
Απ' το χώμα της πόλης ξεριζωμένοι

[Verse 2]
Είμαι ο ίδιος κι απαράλλαχτος
Μεσ' τη σκιά του δράματος
Πρωταγωνιστής του μαύρου οράματος
Ανάβω κάτι και κοιμάμαι να 'μαι άνοιωθος
Τα μπάσταρδα παραμονεύουνε και είμαι άοπλος
Μικροαστοί, το τσίρκο ήρθε στη γειτονιά σας
Πάρτε τα παιδιά σας, φέρ'τε τα λεφτά σας και περάστε
Θα σας θάψουμε βαθιά χάριν θεάματος
Να βλέπουν τα παιδιά το αποτέλεσμα του πειράματος
Οι συμμαθήτριες μου κάνανε παιδιά
Οι εφηβικές καύλες που είχαν τους φορτώσανε πολλά
Μεσ' τα σκατά και πέντε χρόνια μετά , πίνουν κουμπιά
Για να ξεχνάν πως τους γαμάνε στη δουλειά
Τα αφεντικά ζητάν πολλά και προφανώς
Αξίζει για το καλό όλων να 'σαι παραγωγικός
Μην το παίρνεις κατάκαρδα, ευτυχώς
Η αιμοδοσία είναι καλή και εσύ δίνεις ανελλιπώς
Ο πιο ρομαντικός πρώτος πάντα απογοητεύεται
Κι αυτός που λες δικός σου, όταν μπλέξεις , κάτι του έτυχε
Αυτός που έπαιζες μπάλα, μπάτσος πήγε κι έγινε
Θυμότανε ποιος έπινε, τον έδεσε κι ανέβηκε
Είμαι εδώ με ό,τι μου ξέμεινε
Εδώ που και η σκιά μου πάλι ξέφυγε , χαιρέτησε και έφυγε
Άλλοι ξεφεύγουν απ' την αστική μιζέρια
Κι άλλοι για να σηκωθούν ψάχνουνε χέρια
Τέλεια
Μου λένε φτύσ'το και σκέφτομαι τη συνέχεια
Ήμουν καλός μα οι αχάριστοι, φερθήκανε με αγένεια
Ιδρωμένα σώματα , άγχος και λάθη
Εδώ λιμνάζω στην απόρριψη, ο εαυτός μου για να μάθει
Άνοιξ' την πόρτα άμα φύγει δεν θα ξανάρθει
Και το νου σου αδερφέ: να'σαι λουλούδι , όχι αγκάθι
Άνοιξ' την πόρτα άμα φύγει δεν θα ξανάρθει
Και το νου σου αδερφέ: να'σαι λουλούδι , όχι αγκάθι
Το νου σου