Χρόνια (Xronia)

[Verse 1 Άτοπος]
Σα να διασχίσαμε έναν αιώνα σαν να μην ήμουνα εγώ
Σαν σήμερα πριν 5 χρόνια 2 0 18
7 Οκτώβρη αρχές χειμώνα ..
Πακετώνω 2 αγάπες μια νεκροφόρα θα ταν ένα απτά μοναδικά μας δώρα που ξεσκίσαμε ανυπόμονοι το περιτύλιγμα
Που να σαι, που να μαστε τώρα
Δεν πέρασε δεν ήταν φάση ούτε είναι μπόρα δε θα παύσει
Ας μην το συζητάμε αστην πάρτη μου να βγει
Εξάλλου τι είναι ένα κομμάτι, ένα γκριζόμαυρο αποτύπωμα από στάχτη από το δάχτυλο σου στην πλάτη μου καθώς μ' αγκαλιάζεις κλαμένος και ψιθυρίζεις ότι ήμουνα σκύλος μέσα στη μάχη μου
Μετά από μια από τις χειρότερες βδομάδες μου
Σαν να έχω εισβάλει σε ξένο σώμα
Σα φιλοξενούμενος μέσα στη ζωή Σαν σήμερα πριν 5 χρόνια
Ο Sponty έστειλε το beat αυτό την κατάλληλη μέρα μήνα κ ώρα
Μα δε βάζεις σπίρτο δίπλα στη βόμβα Sponty
Κ αφού οι κακοί όντως μένουν μόνοι έτσι μείναμε
Αν ήξερα την τελευταία φορά που τα είπαμε θα φρόντιζα όλη την γαμημένη ώρα να βρίζαμε
Σαν σήμερα πριν 5 χρόνια γεννηθήκαμε
Σα σήμερα πριν 5 χρόνια ονειρευτήκαμε
Σαν σήμερα λοιπόν πριν 5 χρόνια
Ξεγέλασε έναν πιτσιρίκο πως τα χρόνια δεν θα φύγουν μόνα
Μα πως διάολο να κρυφτείς απ' τα παιδιά και απ' τα σκυλιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα
Ίσως να στέρεψα από σκέψεις από αισθήματα από υγεία
Άστα τώρα
Τα χειρότερα CDs μας τα καλύτερά μας χρόνια
Εκείνο το track ήτανε το ποτέ ή το πα ποτέ
Αυτή η μαλακία θα λέγεται χρόνια
Και όχι οποιαδήποτε
Σαν σήμερα λοιπόν πριν 5 χρόνια
Σαν σήμερα λοιπόν πριν 5 χρόνια
Σαν σήμερα λοιπόν πριν 5

[Verse 2 Sponty]
Τις νύχτες γίνομαι παιδί που ψάχνει για τα παιχνίδια του στο πατάρι
Κ αν φρικάρει το κεφάλι είναι που μπούχτησε από βάρη
Μια βδομάδα κλεισμένος σ ένα δυάρι
Να τα λέω στον εαυτό μου στον τοίχο στον γάτο
Πάτησε το χάρη να ξεφύγει
Είμαστε οι χειρότεροι κ οι πιο λίγοι
Κάθε βράδυ το τέρας απτό κρεβάτι να με πνίγει
Είναι η μνήμη και είναι η μόνη φόνισσα που επιλέγει τι θα μείνει
Και ποτέ δεν της έφερε τη γαλήνη
Εδώ χτυπιέμαι στον ύπνο μου απτά όνειρα σε σπίτια θεοσκότεινα
Απ' όσα σου πα κράτα τα ποιο επώδυνα
Τα χρόνια που ήταν ρόδινα περάσανε μα ποτέ διάολο ήρθανε
Μα ποτέ όσοι λείπουνε φάνηκαν και κοιμάμαι σ ένα στρώμα τίγκα νάρκες
Εδώ όταν έχουμε κάτι ψιλά παραπάνω γελάνε οι άκρες
Με των πόσο?
Για λίγη αναλγησία όσο όσο
Βγάλε λίγη κατανόηση κ ότι δεν πιώ θα σπρώξω
Και θυμάμαι αμυδρά τα παιδιά από το '13
Που κάνουν κοπάνες με καύλα από τα θρανία
Τώρα ψάχνουν ηρεμία ξεπέτες και δυο ηχεία
Τώρα σβήνουνε τις νύχτες στην εστία παγωμάρα στην ατμόσφαιρα
Κ όσα ξέχασα είναι ακόμα εδώ σ ένα τετράδιο παλιό
Σε ένα φάκελο που κρατώ και δεν τον σβήνω
Τα παιχνίδια στο πατάρι έπιασαν σκόνη
Και ο βάλτος έγινε έλος

Τέλος
Εδώ σ' αφήνω