Shayad

؛{ قسمت اول : فرزان }؛
شاید ما انسان نیستیم ، از دید حیوونا یه موجود درنده تریم
که فقط به تامین نیازامون فکر میکنیم
در گوش خودمون میگیم خوبیم
وسیله توجیح کنه هدفُ همین
شاید تو بیداری خوابیم و هر شب توی خوابامون بیداریم
شاید به جز مغزامون
دورمون کشیده نشده باشه هیچوقت هیچ دیواری
شاید بخواد نورُ نشون بده این سیاهی
شاید شاید شاید شاید شاید
از این شاید رسیدیم به یه دونه باید
دیگه نمونیم یه حیوون که آدمِ اسمش
خارج شه از جداره ی ذهنمون شرارت
به جاش عشقمون به باورا رشد کنه
تا ذهن هممون باشه یه مسیر و قبله رو به یاور
به جا لباس و پول به فکرشون بنازن همه
اونوقت تازه میشه گفت که اسمشونه آدم

؛{ همخوان }؛
شاید شاید شاید شاید شاید
از این همه شاید رسیدم به باور
شاید شاید شاید شاید شاید
مسیر طولانیه هنوز باید راه رفت
این آیینه ها دارن حرف میزنن یه عمرِ
شاید عاقلا توی تیمارستانا خوابن
شاید شاید شاید شاید شاید
هیچ حرفی نیست به محکمیِ شاید

؛{ قسمت دوم : میرتک }؛
متمدن ترین جونورا تو مدرن ترین باغِ وحش
به گا دادیم کل زمینُ واسه پشم
آره جهل آشِ کشکِ خالته
بخوری پاته ، نخوری سرتُ میبرن
قهقهه زدیم به سفر تو دل این قهقرا
مسخره کردیم اونایی که شک به مسیر کردن صدا زدیم احمقا
این سوالُ نپرسیدیم اومدم من برا چی
اگه هممون کار درستیم دیگه میخوان منبرا چی ؟
شاید ما ناقصیم ، تنها چیزی که نباس بهش شک بکنی همینه
آدمای اربعه ، زندگی های افقی ، شاید واسه رسیدن به آسمون باید بخوریم زمین هی
شاید شاید
شاید اون خدایی که ما میپرستیمش خودِ شیطانِ
رویایِ ساختِ یه بهشت رو زمین داره واهی ترم میشه و یه انسانِ
بهتر از خودمونُ نساختیم
شاید چون هنوز خودمونُ نشناختیم نه ؟

؛{ همخوان }؛
شاید شاید شاید شاید شاید
از این همه شاید رسیدم به باور
شاید شاید شاید شاید شاید
مسیر طولانیه هنوز باید راه رفت
این آیینه ها دارن حرف میزنن یه عمرِ
شاید عاقلا توی تیمارستانا خوابن
شاید شاید شاید شاید شاید
هیچ حرفی نیست به محکمیِ شاید