Koori

؛{ قسمت اول : میرتک }؛
من و خدا بچه های همدیگه ایم ، حیف که کورتاژِ ضمیرم
نتونستم حس کنم مثلِ یه کور تاژِ طبیعتُ
کور نبودم ببینم که همه آدما رو زمین دوستای همدیگن
چتر تنهایی خریدیم جا اینکه خورشیدِ هم شیم تو روزای ابری تر
زیبایی های دنیارو دیدم و رد شدم ، کور نبودم حسشون کنم
یه عمر دویدم دنبال نور ، ریشه ندُوند عشق نور تو من
کورُ دیدم و خندیدم اما رنگی از نشاط ندیدم
جای گوش دادن به ضربآهنگ قلبم کل دنیارو با چشام دریدم
الان فقط میتونم بگم خوش به حالت کور
که با چشای باز مجبور نبودی بگردی دنبال نور
دادی راه به عابرا با اینکه نشناختی
رفیق فاب عاشقایی
عمری حسرت نبودن شک تو قدماتُ بم هدیه دادی
وقتی دونه دونه نُتای فالش آکاردئونت مثه عطر
پخشن تو هوا ، اسیر ( اثیر ) شک دیگه نمیشه حاجیت
میدونم میزنه خدا باهات حرف
انگاری همون نُتان که دنیارو ساختن
میدونم میزنه خدا باهات حرف

؛{ همخوان }؛
کی مارو کور کرد ؟ انگاری مونده یه فیلترِ مشکی روی چشا جا
هنوزم در عجبم که چرا تو این شهر تاریکیُ نشون میدن نور چراغا

؛{ قسمت دوم : فرزان }؛
خوش به حال کور ، گم نمیشه توی حفره های نور
باز نمیشه چشمش رو به صحنه هایی از زندگی روزمره
که پر آهِ توش ولی باز میکشه بو
نامردی از تو جیب حاکما ، مریضیُ از تو شیشه توی پایپ
اسیری تو دیوار خونه ها ، آرزوهایی که کردن نقره داغمون
هرچی بود تلخُ دیدم ، میخوام کورای شهر رو صدا کنم بگم از خیابون رد کنیدم
منگ و گیجم ، مست و بی عقل
عصاتونُ بدین به منی که بد بریدم ، با فضا در آمیختم
باید به روحم بقبولونم هرشب که من جزوی از این رنگا نیستم
نه اعصاب مونده برام دیگه نه هویت
تو طول روز همیشه تویِ نور دنبال بوف کور تنهاییمم
یه درِ رو به روم به اسم حقیقت
که یه روز میکنم خونه توش و رها میشم
جایی که توش زمان و مکان هیچَن
میزنم به غما نیشخند
یه منظره از آبشار و درخت و کوه شبیه فردوس روی بوم نقاشیمن
از تعجب بال و پرات نیستن ، همه رو به تعالین
بهشت اِرم فردوس جِنان جنت رضوان :
من بهش بهترین جای جهان میگم

؛{ همخوان }؛
کی مارو کور کرد ؟ انگاری مونده یه فیلترِ مشکی روی چشا جا
هنوزم در عجبم که چرا تو این شهر تاریکیُ نشون میدن نور چراغا