Ο Χορός των Μεθυσμένων Αετών (O Xoros ton Methysmenon Aeton)

Για το γαλάζιο του ουρανού και το ζεστό το χώμα και όσα πονεσαν την καρδιά μας και δώσανε χρώμα για αυτό το αστέρι που έταξα πως θα σου φέρω εκεί στο πρώτο σε αγαπώ που ένιωσα πως το ξέρω αν είχα 7 ζωές τις πόνταρα όλες στην πρώτη ο χρόνος γέλασε μαζί μου μου πήρε την νιότη για αυτό με τρόμαζε πάντα η παιδική σου αλήθεια γιατί παιδί με μεγάλωσαν με βάρος στα στήθια πες μου πως γίνεται να φεύγεις να γίνεσαι αιθέρας και πως γυρίζεις και κοιμάσαι στο τέλος της μέρας σε ποιο κουτί μου έχεις φυλάξει τα απαγορευμένα θα έπεφτα μέσα με τα μούτρα μονάχα για εσένα όταν γεμίζω με καημούς να μου κρατάς το χέρι στην μουσική μου έχω ακουμπήσει όσα κανείς δεν ξέρει και κάποιοι βρίσκουν συντροφιά για τα παράπονα τους παίρνουν τα συναισθήματα μου τα κάνουν δικά τους μια φίλη μου είπε πως φοβάμαι τον εύκολο δρόμο γιατί έχω μάθει στο σκοτάδι και αγαπώ τον πόνο θα βάλω στοίχημα μια μέρα να τον περπατήσω κάτω από το φως σε μια σκιά λίγο πριν γονατισω να βάλω πλώρη σε μια θάλασσα με όσους λατρεύω με μια σημαία πειρατική το Αιγαίο να αγναντεύω να αφήνω στοίχους σε μπουκάλια να κάνουν ταξίδια και όταν ξεβράζονται σε ακτές να είναι σαν παραμύθια
Έλα έλα μαζί μου παίρνω την ευθύνη για ότι γίνει τραβάω κουπί πίσω κανείς μη μείνει έτσι τραγουδιέται ο πόνος Θανάση πες τους πως πάει έτσι εκφράζεται η ψυχή και έτσι αγαπάει
Εμείς παιδιά του hip hop εμείς παιδιά του μπετόν μεγαλωμένει στην σκιά εθισμων και διαταραχών ρωτάν τι έγραψα εχθές ρωτάν για κάποια και για ποιον και σπάνε σβεργοι στον χορό των μεθυσμένων αετών με τα παιδιά που μας ακούνε μεγαλώσαμε μαζί δημιουργήσαμε μια σχέση και μια θέση σταθερή τώρα πως να τους προδωσουμε (πως) μας βάλανε στα σπίτια τους συζητάν τους στοίχους μας στις ψυχοθεραπείες τους (ελα) ετωτευόμαστε με θέα την Ακρόπολη εδώ και λέμε αντίο με θέα το κενό (το κενό) ίσως από αύριο αδερφέ να είναι καλύτερα με αυτή η αμφιβολία μου έχει γαμισει το μυαλό ψηλαφιζω το παρελθόν για να κλείσω πληγές του σήμερα και είμαι ένα βήμα πριν βρω τα βήματα όσο άνθρωπο ερχόντουσαν και φεύγανε σαν κύματα ασπίδα μου ένα κρου και δέκα κείμενα και είμαι να βλέπω τον κόσμο από την άλλη πλευρά γιατί κουράστηκα να βγάζω φτερά και να πετώ πάνω από τα σύρματα μεγάλωσαμε ανάμεσα σε λουπες και τετράστιχα αγκαλιαζοντας του κόσμου αυτού τα μόνα και τα αντίθετα η αυτοκαταστροφή γίνεται ελκυστική όταν η αγάπη λείπει φθείρει πνίγει μου το έμαθε ο χρόνος η φασαρία κρύβει σιωπες σου χα πει για αυτό στα νύχτοπερπατηματα με τους πολλούς πάντωτε ένιωθα μόνος κρατάμε και εγώ θα είμαι εκεί πλάι από το χρόνο που αγκαλιάζει σιωπηλά τη ζωή και αν στα αλήθεια αναρωτιέσαι αν ακόμα υπάρχει ψυχή πάτα το στοπ και βάλε το δίσκο απ την αρχή