Δελτίο Θανάτου (Deltio Thanatou)

Όσοι θέλουν ακούν
Όσοι θέλουνε βλέπουνε
Άλλοι θα σηκωθούν
Άλλοι πάλι θα πέφτουνε κάτω

Είναι θανάτου το δελτίο κι όλοι νιώθουμε το κρύο
Από το νεκροτομείο
Το σώμα στο νεκροταφείο
Αδειάζει το φορείο
Η ψυχή μας ειν’ αθάνατη
Το πιο βαρύ φορτίο

Δεν αντέχουμε το κεντρικό δελτίο
Ζούμε με τη στάχτη στα μάτια
Με τη λάσπη στα πόδια…
Κι η μνήμη ξεθωριάζει
Μα θα υπάρχει για πάντα
Κι αφού θα ‘ρθει το αντίο…
Κι εγώ σαν ανοιχτό βιβλίο
Θα σου γράφω κάπου κάπου
Να θυμάσαι τα λόγια
Μη φοβάσαι τα χρόνια
Το πάω μέχρι θανάτου
Και θα υπάρχω σαν αρχείο
Τρίτο μάτι στο κρανίο

Δεν αντέχουμε το κεντρικό δελτίο
Ζούμε με τη στάχτη στα μάτια
Με τη λάσπη στα πόδια…
Κι η μνήμη ξεθωριάζει
Μα θα υπάρχει για πάντα
Κι αφού θα ‘ρθει το αντίο…
Κι εγώ σαν ανοιχτό βιβλίο
Θα σου γράφω κάπου κάπου
Να θυμάσαι τα λόγια
Μη φοβάσαι τα χρόνια
Το πάω μέχρι θανάτου
Και θα υπάρχω σαν αρχείο
Τρίτο μάτι στο κρανίο

Και τώρα μπήκα στο μυαλό σου
Πάλι βρήκα τρόπο
Μπορεί να πέθανα
Μα γύρισα και θέλω χρόνο…
Και πάνω κάτω τα κρανία σε κρανίου τόπο
Καμένα δάση με ζώα νεκρά και πόνο μόνο

Κι εδώ τελειώνει τ’ οξυγόνο
Όμως αντέχω ακόμα
Εδώ που τρέχω
Βλέπω δρόμο κι είναι γκρι το χρώμα
Πιο δίπλα λιώνει ένα σώμα έξω από το χώμα
Ενώ προσέχω κάθε βήμα σε μια χώρα πτώμα

Η κρατική μηχανή έχει παραλύσει
Αφού δεν είχε προνοήσει
Σημείωση:
Η αποζημίωσή σου θα καθυστερήσει
Προηγείται η μείωση του βασικού
Ξεχνάς, υπάρχει κρίση

Ο μηχανισμός αμήχανος, ανίκανος
Αργεί να βρει μια λύση, να μιλήσει
Προτιμάει να στείλει μήνυμα να προειδοποιήσει
Βροχή, κατακλυσμός ή χιόνια παγετός
Αυτός ο τόπος έχει γονατίσει

Αυτός ο τόπος έχει γονατίσει
Έχει γκρεμίσει ό,τι έχει χτίσει
Έχει πεθάνει, έχει σβήσει
Έχει σαπίσει…
Τώρα μας εκδικείται η φύση

Δημοσιογράφε κάφρε
Πες όσα θες ή πόσα ήθελες από τ’ αφεντικό σου για πλαστές ειδήσεις
Είναι φτιαχτές εικόνες
Είναι το υπνωτικό για συνειδήσεις
Αυτό το φως από οθόνες ειν’ ένα ψεύτικο σύμπαν
Όλα αυτά που εκπέμπουν
Όλα αυτά που σου είπαν
Η αλήθεια δεν ήταν
Αλλά κάτι σου πήραν
Όλα αυτά που σου φέρνουν
Ειν’ αυτά που χαθήκανε

Δεν υπάρχει ντροπή κι αν υπάρχει πληρωθήκανε…
Πρόβατα που πάνε για σφαγή, ενημερωθήκανε
Τραβήξανε κλήρο
Μετά ρίξανε ψήφο
Σιωπή για λίγο…
Χάνονται σε θάλασσες άνθρωποι γύρω

Ανοίγω μια πόρτα να φύγω
Φώτα ν’ αποφύγω
Η διαφορετικότητα σκοτώνεται με ξύλο
Στο χέρι το μαχαίρι
Ένα παιδί, από παιδί πεθαίνει…
Από νόμο δολοφόνο, 6 του Δεκέμβρη
Παγωμένη νύχτα
Κοιμήσου καληνύχτα
Και δεν υπάρχει θέρμανση
Στο σπίτι κάνει ψύχρα

Σκοτώνουνε τα σπλάχνα τους
Άκαρδοι γονείς
Είναι τέρατα και τ’ αγγελούδια φύγανε νωρίς
Ακούω το κλάμα τους
Άλλοι πάλι πάνε σε αφαίρεση ζωής
Έτσι απλά για την ομάδα τους
Άλλοι για το τάγμα τους
Άλλοι σ’ ένα τρένο μετωπική μ’ ένα τρένο
Δεν υπήρχε φρένο κι ένιωσα το τραύμα τους

Εσύ τι λες αρτίστα
Σε ματωμένη πίστα
Εσύ και τα κομμάτια σου
Εταιρείας είναι μπίζνα

Εδώ πολυτεχνείο
Παγωνιά και κρύο
Φασίστα
Ποια χώρα σ’ έχει κάνει περήφανο ειν’ αστείο

Δεν αντέχουμε το κεντρικό δελτίο
Ζούμε με τη στάχτη στα μάτια
Με τη λάσπη στα πόδια…
Κι η μνήμη ξεθωριάζει
Μα θα υπάρχει για πάντα
Κι αφού θα ‘ρθει το αντίο…
Κι εγώ σαν ανοιχτό βιβλίο
Θα σου γράφω κάπου κάπου
Να θυμάσαι τα λόγια
Μη φοβάσαι τα χρόνια
Το πάω μέχρι θανάτου
Και θα υπάρχω σαν αρχείο
Τρίτο μάτι στο κρανίο

Αυτός ο τόπος έχει γονατίσει
Έχει γκρεμίσει ό,τι έχει χτίσει
Έχει πεθάνει, έχει σβήσει
Έχει σαπίσει…
Τώρα μας εκδικείται η φύση

Δεν αντέχουμε το κεντρικό δελτίο
Ζούμε με τη στάχτη στα μάτια
Με τη λάσπη στα πόδια…
Κι η μνήμη ξεθωριάζει
Μα θα υπάρχει για πάντα
Κι αφού θα ‘ρθει το αντίο…
Κι εγώ σαν ανοιχτό βιβλίο
Θα σου γράφω κάπου κάπου
Να θυμάσαι τα λόγια
Μη φοβάσαι τα χρόνια
Το πάω μέχρι θανάτου
Και θα υπάρχω σαν αρχείο
Τρίτο μάτι στο κρανίο

Δεν αντέχουμε το κεντρικό δελτίο
Ζούμε με τη στάχτη στα μάτια
Με τη λάσπη στα πόδια…
Κι η μνήμη ξεθωριάζει
Μα θα υπάρχει για πάντα
Κι αφού θα ‘ρθει το αντίο…
Κι εγώ σαν ανοιχτό βιβλίο
Θα σου γράφω κάπου κάπου
Να θυμάσαι τα λόγια
Μη φοβάσαι τα χρόνια
Το πάω μέχρι θανάτου
Και θα υπάρχω σαν αρχείο
Τρίτο μάτι στο κρανίο

Όσοι θέλουν ακούν
Όσοι θέλουνε βλέπουνε
Άλλοι θα σηκωθούν
Άλλοι πάλι θα πέφτουνε κάτω

Είναι θανάτου το δελτίο κι όλοι νιώθουμε το κρύο
Από το νεκροτομείο
Το σώμα στο νεκροταφείο
Αδειάζει το φορείο
Η ψυχή μας ειν’ αθάνατη
Το πιο βαρύ φορτίο