Υπό To Μηδέν

[Verse]
Η πόλη παγωμένη, όλοι πληγωμένοι
Η γνώμη φιμωμένη, οι μόνοι κλειδωμένοι...
Και μόνο θυμωμένοι...
Και χωριστά δεμένοι...
Σε χώρο που πεθαίνει...
Ξεχωριστά, ό,τι μένει
Πληρωμένοι δολοφόνοι
Ματωμένοι δρόμοι...
Και μεθυσμένοι οδηγοί
Με του θανάτου το τιμόνι, χαμένοι
Ορισμένοι χωρισμένοι κόσμοι
Εγκλωβισμένοι...
Στο χώρισμα θαμμένοι κι ορκισμένοι...
Άνθρωποι να πολεμούν ανθρώπους
Οργισμένοι και ο πολιτισμός είναι μια τέχνη αφηρημένη
Ζωγράφοι με τα χρώματα του σκότους
Οπλισμένοι και ο καμβάς αυτός είναι περόνη τραβηγμένη
Ζωή φυλακισμένη
Βασανισμένη,διψασμένη,πεινασμένη,ραγισμένη
Δακρυσμένη,κουρασμένη...
Κι οι νέοι γερασμένοι,γελασμένοι
Γεννημένοι αρρωστημένοι, πιεσμένοι και πεσμένοι
Ζαλισμένοι...
Αλυσοδεμένοι κοιμισμένοι
Εξαθλιωμένοι ξυπνάνε
Γονατισμένοι ζητάνε
Ν' αποκοπούν από δεσμά που αυτοί κρατάνε
Κυνηγάνε την αγάπη κι αυτοί δεν αγαπάνε
Υπό το μηδέν, ενώ κοιτώ το μηδέν
Εγώ χτυπώ το μηδέν, εδώ μικρό το μηδέν...
Εδώ νεκρό το μηδέν, εγώ πατώ το μηδέν
Ενώ σιωπώ το μηδέν...
Υπό το μηδέν
Ούτε σφυγμό το μηδέν
Όσο κρατώ καρπό
Παγώνω μαζί του
Του δίνω λάβα
Μία κάθετη γραμμή στο σώμα κύκλου και γίνεται γράμμα...
Κι είναι το Φ, χρυσή τομή
Φάμπρικα του λόγου μορφή...
Θαύμα