Θα΄Xω Φύγει Mακριά

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν
Πες μου ρε φίλε τότε γιατί στιγμές μου με πνίγουν
Δεν άπλωσα το χέρι σ' όσα μ' είχαν προδώσει
Ούτε ζήτησα απ' το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει
Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
Εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας
Χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα
Φτιάξαμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα
Για να νιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
Να φεύγουνε γι' αλλού όσο τραγουδάνε
Κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιον ακόμα φωνάζω
Για ποιον γελάω δυνατά και ποιον τρομάζω
Για ποιον λαό για ποιον θεό για ποιούς αγώνες
Για ποια αδέλφια ποιούς χειμώνες ποιες εικόνες
Τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ' ονειρό μου
Αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου
Κι όσα με ξενερώνουν στο μεθύσι μου πάνω
Σαν τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω
Καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου
Στέλνεις το δάκρυ σου στην πιο κρυφή πληγή μου
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
Για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο
Να τελειώνω δε θέλω από κανένα γιατρειά
Θέλω να φύγω μακριά
Βρήκα νερό στο κρασί μου γι' αυτό δεν πίνω γουλιά
Είναι κρυφή η πληγή μου γι' αυτό δεν βγάζω μιλιά
Βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι' αυτό το παίρνω αγκαλιά
Και πρίν μου γίνει συνήθεια θα 'χω φύγει μακριά
Και πάω στοίχημα από κει δε θ' ακούγονται οι φωνές
Δε θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές
Δε θα γιορτάζει ο φόβος με την λήθη στην άκρη
Κάθε χαμένο ελιγμό μας και κάθε άδικο δάκρυ
Δε θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
Και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα
Θα κάνω πλάκα στο αιώνιο σοβαρό μου
Θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου
Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν' ακούω παντού
Θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
Θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
Θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος
Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
Δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα
Θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ' ουρανού εκεί πάνω
Τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω
Θα πάρω όμως μαζί μου μια ανάσα φυλακτό
Να μη μ' αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
Και πρίν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
Να αφήσω όπου πρέπει όλα όσα έχω τάξει
Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
Και ευτυχώς δεν ξεχνάω με τον καιρό
Λέω πριν φύγω την πιο κρυφή πληγή μου
Τα τηνε γειανω να μην την σέρνω έτσι μαζί μου