Μύθοι του Βάλτου (Mythoi tou Valtou)

Υπαρχουν νυχτες που τα αστερια φωλιαζουν στο σκοταδι
Και δε ζηταν απο το φεγγαρι ουτε ενα χαδι
Ουτε φως
Φοβουνται τη λασπη που εχει κατω
Σε αυτο που ο χρονος και οι θεοι φιαξανε βαλτο
Για να 'χει ο θανατος παραμυθι που να πειθει
Οτι χαθηκαν μεσ'τον βουρκο πολλοι μυθοι
Και θα μεινουνε για παντα εκει θαμμενοι
Με τη ζωη μοναχη να τους περιμενει
Μια τετοια νυχτα, που αληθεια κερνουσε το φεγγαρι
Πηρε ξανα η αλεπου το θανατο χαμπαρι
Αναψε φωτια σε λαθος μερος και οσοι πηγαν
Κανεις δεν εμαθε ποτε
Και οποτε φυγαν
Καποιος ειπε οτι εχουν γινει ερπετα και ζουν ακομα
Με ο, τι σαπιο περισευει για να τρων' απο το χωμα
Καποιος αλλος τα χει δει
Λεει να πετανε
Να κλεβουν απ'τον κοσμο και στη νυχτα να γυρνανε
Εγω τα ειδα να τα πεινουν με το θανατο παρεα
Και εκει που ολα ηταν ωραια
Απ'τη χαρα τους ξεγνυμνωθηκαν τοτε μπροστα του
Και εκεινος ειδε τα σημαδια ομως του βαλτου
Οταν ειμουνα αντικρι θανατου
Του ειχα πει να μη τα θελει ολα δικα του
Αν δε θελει να χαθει η ομορφια του για παντα
Μεσα στους μυθους του βαλτου
Μα εκεινος τα 'θελε ολο δικα του
Για να χαρει μοναχα η αφεντια του
Για αυτο του κλεβω λιγο απο τη χαρα του
Με ενα μυθο
Καινουργιο, του βαλτου
Ειδε που λες καθε παλιο του σημαδι κι ενιωσε ωραια που 'χε απλωσει τοσο το σκοταδι
Στις ψυχες τους κι ειχε σβησει οσα παλιοτερα ειχαν νιωσει
Μα αν τρεξουν αιμα οι πληγες ποιος θα γλυτωσει;
Μηπως εκεινος που σερνοτανε η εκεινος που πετουσε και απο ψιλα μας κοιτουσε
Η εκεινος που ειχε βαλει την ουρα του μεσ'τα σκελια και εκανε το θανατο να σκασει απο τα γελια
Δε ξερω φιλε η ιστορια καν πως θα τελιωσει και αν κανενας απο αυτους θα χει γλυτωσει
Μεχρι το μυθο να τελιωσω πολλα θα κλεψω απ'τη χαρα του, κι αν τσαντιστει ξανα η αφεντια του
Θα φτιαξω κι αλλο πιο καλο και πιο μεγαλο και σεριανι μεσ'τη νυχτα παλι θα τα βγαλω
Στα πιο απιθανα του ουρανου λιμερια, να ξεβρακωσει απο το φως ολα τα αστερια
Κι αν ξαναβαλει τη στολη του θεριστη, παλι μαλακας το ξερω θα πιαστει
Οταν κοψει ολα τα σταχυα δε θα χει τιποτα απο κατω
Γιατι οι σποροι γιναν μυθοι μεσ'τον βαλτο
Οταν ειμουνα αντικρι θανατου
Του ειχα πει να μη τα θελει ολα δικα του
Αν δε θελει να χαθει η ομορφια του για παντα
Μεσα στους μυθους του βαλτου
Μα εκεινος τα 'θελε ολο δικα του
Για να χαρει μοναχα η αφεντια του
Για αυτο του κλεβω λιγο απο τη χαρα του
Με ενα μυθο
Καινουργιο, του βαλτου
Με τα ερπετα αγκαλια στου φεγγαριου την κουπαστη και με την γκει τη στολη του θεριστη
Στεινει παιχνιδια ο θανατος στο βαλτο
Για αυτο σας χωσαμε εναν μυθο μας φευγατο
Οταν ειμουνα αντικρι θανατου
Του ειχα πει να μη τα θελει ολα δικα του
Αν δε θελει να χαθει η ομορφια του για παντα
Μεσα στους μυθους του βαλτου
Μα εκεινος τα 'θελε ολο δικα του
Για να χαρει μοναχα η αφεντια του
Για αυτο του κλεβω λιγο απο τη χαρα του
Με ενα μυθο
Καινουργιο, του βαλτου