Θα ’σαι Εκεί; (Tha ’sai Ekei;)

[Intro: dPans]
Παιδιά με όνειρα κι ελπίδες, παιδιά με γεμάτες σελίδες
Φωνές κλεισμένες, παιδιά με βαριές βλεφαρίδες
Ύπνος σ' ένα στρυμωγμένο αμάξι, φώτα κίτρινα ώρες πριν χαράξει
Αυτά τα παιδιά ήταν για 'μένα εκεί όταν εγώ δεν ήμουν εντάξει

[Verse 1: Brando]
Παιδιά που είχανε στα ματιά σπίθα
Παιδιά που θα 'λεγες έξω καρδιά
Πρώτου αρχίσουνε καν τα τσιγάρα ή τα ποτά, τους έβλεπες έξω τη νύχτα
Γράψανε τα
Πρώτα τραγούδια σε παγκάκια
Ρίμα-ρίμα γίναν γκρουπάκια
Και σου μιλώ για εποχές που εγώ πιθανώς δεν υπήρχα
Αγάπησαν το ραπ όπως τ' αγάπησαν λίγοι
Μα για καιρό που τραγούδαγαν τους στίχους που γράψαν τότε τους άκουγαν μόνο οι τοίχοι
Γνωρίσαν αντιξοότητες
Οι φίλιες, όμως γίναν αδερφότητες
Όταν για πρώτη φορά δημοσίως δοκιμάστηκαν οι στίχοι τους και τα ήθη
Μα αν ξέρεις 5 πράγματα απ' αυτήν τη μουσική ίσως να 'δες ότι δε θέλει χρόνο πολύ το πρώτο μαγαζί να γεμίσει
Έτσι κι εκείνοι, όταν αγακαλιάστηκαν κι είπαν ότι το όνειρο είναι κοντά
Ενώ στην ουσία, χωρίς να το ξέρουν, το τέλος του ονείρου είχε μόλις αρχίσει

[Chorus: dPans]
Θα 'σαι εκεί όταν το να 'σαι πια θα είναι δύσκολο;
Θα 'σαι εκεί όταν το βάρος γίνει ασήκωτο;
Θα 'σαι εκεί όταν η μουσική θα είναι για παιδιά;
Κι εσύ παιδί δε θα 'σαι
Θα 'σαι εκεί όταν γράψουν τα χρόνια;
Θα 'σαι εκεί πριν το τέλος του δρόμου; Θα 'σαι εκεί;
Όταν η μουσική κάποιον σου θυμίζει
Και δεν ξέρεις αν αυτός είσαι εσύ;

[Verse 2: Brando]
Χιλιάδες σελίδες, χιλιάδες ώρες και ρίμες, χαρτιά πετάμενα στο στούντιο σε μία λούπα
Για να φτύσουν την ενηλικίωσή τους στα μούτρα
Νιώθαν ο ένας τον άλλον, κι ίσως αυτό ένοιωθε και το κοινό
Σε κάθε ζωντανή εμφάνιση το μαγαζί άφηνε πάντοτε πίσω μισό
Όπως κι αυτοί, έτσι κι άλλοι 100
Γκρουπάκια έβλεπες έναν σκασμό
Να διεκδικούν κι αυτά τον σεβασμό κι ένα μερίδιο από το κοινό
Κι οποίον κρατούσε μικρόφωνο όλοι οι υπόλοιποι τον έβλεπαν για εχθρό
Κι άμα ξέρεις 5 πράγματα απ' αυτήν τη μουσική ίσως σου φαίνεται και λογικό
Αρχικά μονάχα για τον ανταγωνισμό
Αλλά σιγά-σιγά σπάστηκαν από τον εγωισμό
Κάθε γκρουπάκι τον κόσμο του πήρε από 'δώ και τον γέμισε φανατισμό
Κι ήρθε σιγά-σιγά και το ρευστό κι αν είδες κάποιον χαμογελαστό
Ήταν γιατί έλεγε «Aπό την καύλα μου πλέον θα ζω»
Μοιάζει με όνειρο, στη σκηνή με τα αδέρφια μαζί, ιδανικό το σενάριο
Αυτοί κι οι φίλοι τους τώρα θα ζουν από τη μουσική, ποιος θέλει κάτι άλλο;
Ο Θεός όμως κρυφογελά όταν κάνουμε πλάνα
Και δεν υπάρχει ούτε ένα για πάντα που για πάντα κρατά
Κι έτσι μοιράζει η μοίρα τα χαρτιά κι έχουν να κάνουν μια επιλογή
Να τσακωθούν για χαρτί ή να χαθούν απ' τη σκηνή
Ή να σφαχτούν για πουστιές που 'χουν γί-νει μεταξύ τους, στη μέση μπήκανε κι εγωισμοί
Τη μια διαλέξαν και πήρανε, γι' αυτό καιρό έχει κανείς να τους δει
Τώρα 30 παρά, δε λένε κουβέντα
Τους στίχους από το παγκάκι, δεν τους θυμάται νομίζω κανένας τους πια
Και σου μιλώ γενικά
Άμα ξέρεις 5 πράγματα απ' αυτήν τη μουσική, ίσως αυτά σου θυμίζουνε κάτι
Γιατί τα πιο πολλά crews που υπήρξαν κι ακούς λίγο-πολύ περιγράφει

[Chorus: dPans]
Θα 'σαι εκεί όταν το να 'σαι πια θα είναι δύσκολο;
Θα 'σαι εκεί όταν το βάρος γίνει ασήκωτο;
Θα 'σαι εκεί όταν η μουσική θα είναι για παιδιά;
Κι εσύ παιδί δε θα 'σαι
Θα 'σαι εκεί όταν γράψουν τα χρόνια;
Θα 'σαι εκεί πριν το τέλος του δρόμου; Θα 'σαι εκεί;
Όταν η μουσική κάποιον σου θυμίζει
Και δεν ξέρεις αν αυτός είσαι εσύ;

[Verse 3: Brando, dPans]
Άκου, λοιπόν, όσο μας χαίρομαι τόσο φοβάμαι
Γι' αυτό αποφεύγω συχνά, αδερφέ μου, να σου απαντήσω όταν μου λες ότι με αγαπάς
Γιατί στον νου μου ένας πιτσιρικάς ίσως σε 10 χρονάκια να γράφει
Ένα τραγούδι που μοιάζει λιγάκι μ' αυτό και στον νου του να έχει εμάς
Άσ' το να πάει να γαμηθεί
Δε θέλω να σκέφτομαι πως στα 30 μου θα με ρωτήσει κανείς για εκείνο το συγκρότημα που 'χαμε φτιάξει μαζί (WNC)
Κι η απάντησή μου θα 'ναι κάτι σε φάση «Έλα, ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, κάπως έχουμε χαθεί
Ο ένας έχει παντρευτεί, ο άλλος έχει μαγαζί, άσ' το να πάει να γαμηθεί»
Άσ' το να πάει να γαμηθεί!
Μου 'δωσε η μοίρα μια οικογένεια στη γέννα και βοήθησα πολύ να διαλυθεί
Αλλά τ' ορκίστηκα να μην τ' αφήσω να ξανασυμβεί
Άσ' το να πάει να γαμηθεί!
Οπότε κρατά με, κι εμείς σ' αυτό ποντάραμε μαζί
Κι όσα ζω ακόμα γράφονται στον πρόλογο
Και στον επίλογο διαψεύδουμε τις ιστορίες από τη σκηνή
Θα τα πούμε στο σανίδι στο επόμενο