Snærið varð að duga

Tvö tré sem vaxa hlið við hlið
Hinum megin við djúpan fjörðinn
Þar sem slóðin endar var ónýtt hlið
Og dráttarvél komin hálf oní svörðinn

Blandaði sér í pípu og pældi í því
Presturinn hvað myndi hann segja
Skyld’ann fara með frasann enn á ný:
Þeir sem Guðirnir elska ungir deyja

Snærið varð að duga
Snærið varð að duga

Stundum getur maður alls ekki meir
Í myrkrinu maður bara stoppar
Og tyllir tánum á lífið og deyr
Andartaki áður en maður hoppar

Tvö tré sem vaxa hlið við hlið
Hinum megin við djúpan fjörðinn
Og fætur rétt fyrir ofan svörðinn
Ein rolla og lamb í ró og frið

Snærið varð að duga
Snærið varð að duga