Saraab

؛[قسمت اول]؛
از روزای بچگی تو خفقان اجتماع کوچیک دورم
غربیه با همه
شخصیتم شکل گرفت یه آدم بی‌روحیه شدم
انروا رو فهمیدم
طعم تلخ انزجارو فهمیدم
این ذلتو می‌پذیرم
هر چی باشه تاوان انتخابمو می‌دم
من اهل این دنیای لجن‌تر از من نبودم
متنفر شدم از همه کسایی که به حس پاکم خندیدن
وقتی هم که فهمیدم آرمان‌های خوشگلم به هپروته همین
انگار تشنه ولم کردن تو برهوت زمین
نمی‌شد رنگی بود تو جهانی که رنگی نداشت
باخت یعنی نباشه چیزی که بتونی بجنگی براش
گرمای خورشید هم تو دلت بره
هر چی از یخ بدتره می‌زنه
حس می‌کنی یکی تویه بعد دیگه به عکس تو قهقهه می‌زنه

؛[قسمت دوم]؛
له شده زیر بار متلاشی عقده‌هام
زندگیم معنی می‌گرفت تا تلاقی دو نگاه
کیمیاگر خاک آفت زدم شد
هنوزم یادم هست رنگ طلایی غنچه‌ها
حسم به این دنیای لجن فاصله بود فقط
تو همون روزای بود که شدم عاشق دخترک
قول بده نخندی
هنوزم عشقش باهام هست
عروس عشوه‌هاشم
تو چشام جا مونده ته مونده‌ی نگاش هم
دل چر کینم
ولی هنوزم همون تنهای عبوس چشم به راهشم
مثل یه شعر پیر اغواگر زمزمه شد
تو گوش دنیای بی‌روح منه تشنه‌ی ذوق
ماهی شدم تو سراب آبیه بی‌رحم چشماش
دیدم از برق قدرت یه کوسه می‌درخشه زندانش
یه زینتیه اهل آکواریوم به خیال خامم
از دریا می‌خندید انگار

؛[قسمت سوم]؛
زدم بیرون از سراب
نفس بکشم توی دنیای سابقم
دیدم ماهی شدم محتاج آبشم
گفتم باید سرابو دریا کنم تلف نشم
من بعد رفتنم مرگ بود
نرفتنم خِفَت
بالاخره روزگار بهم دلیل جنگیدن داد
کوسه دریاتو دزدیده پسش بگیر
وحشی‌تر باش
می‌رقصید خون جلو چشمام شور به تاراجم
می‌رقصید ساز مرگ می‌زد جنونو آشکار کرد
می‌رقصید خون جلو چشمام بخشش عشقو یادم رفت
می‌رقصید خون جلو چشام انتخاب کردم
می‌رقصید کاش می‌رقصیدم
کاش می‌فهمیدم
سراب دریا نمی‌شه بازیچه‌ش می‌شم
می‌رقصید خون جلو چشام چیزی ندیدم
خرخره‌ی قدرتو با تیزی دریدم
می‌رقصیدم تو خونی که از چشام جاری شد
تو سرابو سرخ کرد منظره‌ی آبیشو