Dibache

؛[مقدمه]؛
به نامی نامدار بی نام نشون
اون که زدمش به بی راهه‌ی پوچی
یه حقیقت نهفته در وجودم
فرشته‌ای که تو بستر من
هم خواب دیوا شده بود
روحی که تا سطح اعلای لجن
فرو بردمش ولی
ریق رحمتو ننوشید
از خواب غفلتم پریدم
شیطان دَهم
به پستان مغزم برد
شیر عقلمو ندوشید
ما چیو طلبکار از این زمین عاریه بودیم
که کثافتو رشد دادیم تو این بادیه پوچی
مثل یه گرد ناچیز سوار بر هر باد تاثیریم
غریق منجلاب ترسناک تزویریم
رقصیدیم
سر به راهه ابلیس و سازش گم
شدیم تو حاله‌ای از ابهام
رو پیشونی بچه‌های حق
مهر باطل خورد
جا موند
تفاله‌ای از انسان