Saghar

؛[قسمت اول]؛
گرفته
ابری تر از آسمون
جسم اینجاس اما روح یه جای دور
نمیشنوم صدای هیچی گیجم
سن کمه اما هر روز دارم میشم پیرتر
نیستم
تو‌ بعد امکان
عادت بشمارم ساعتارو زندانه انگار
نفرت از شلوغیه جمع
ترجیح میدم باشم تک پر شعرام
الهام میگیرم از خاک حتی
بارندازه کرما روی جسد آدمی که رویاهایی داشت واس فرداش
عمر کوتاه
حرفای بلند که فک بکنی بهشون ساعت ها
نا فرمانی از فرمان پدر
دستای سرد تر از سرمای‌ اسفند
حسی ندارم به قلبای گرم
چون هیچکس حس نکرد دردای دلم
جواب پس داد ریم به جام
پخش زمین میشم عین برگای درخت
ولی چهره ی تو آیینه میخنده باز
بم میگه دیگه نباش شرمسار شکست
میرسه آسیاب به نوبت ‌
نوبت منه
زخمامو نشون میدمو میگم حالا چطورم؟
بی توجه به جاپای دورم
از چاله میرمو پرت میشم توی عمق چاه باپای خودم
چی فک میکنی دربارم
من زندگی میکنم تک تک حرفامو
کم دارم ولی کم نمیارم
ولیکن میگذرم تا که حس کنم جریانو
مریضم
ردی تر از کوبین
با مغز پاچیدم و خونی که قد دریا شد
عینهو فریاد زیر آب
بی حجمو بی صدا کیش و مات میبره ماتم و ماتم بازم
اون چیزایی که الان زدنم زمینو دیروز این موقع باور داشتم
یادم دادن
پشتوانم باشه آسفالت
قیافمو نبین ناراحت نباش
خیالت تخت من شادم مادر
عادت دارم کمرنگ
عین سایم باشم
لبخند بزن توی دستات یه پاکت نامس
آخرین حرفای بی هدفم
هیپ هاپ قاطی خون گرافیتی رو کمرم
فقط یه‌ میکروفونه مایحتاجم
واقعا سادس
حالم بهم میخوره از قانونایی که ساخته شدن
واسه حالت دادن به حد و مرزه فکره عالم آدم
کاغذ پارس
دیگه خونی نداره وجود تو شاهرگ هامم
شعر جاریه توش شاید حاجت گرفته باشم
از خدای حافظو یه دیوان تو‌ رپ فارسی واسم ساختن
از جنس صداقت
عدالت متانت چاشنیشم میتونه که باشه با حرفامم
شاید آنن به خودم‌ اومدم‌
لا جماعتی که سنگین و تصمیم دارن
باشن آهن
تا ابد
کشتار جمعی غیرت چال میشه لا شرف
میره فرو تو اختلاف طبقاتی آلتم
فارغ تر از هایده
بنوش بنوش بنوش
جایی نداریم برای جا زدن
لااقل
ساغر هستی
نه هستیه ساغرم