Papoosh

؛[همخوان]؛
شعرام راه می‌ره می‌رسه به گوشِت
جز این شنیدی ازم بدون پاپوشه
گاهی اون که گویا تره خاموشه …
یه چسب بزن رو دهن تا دردسر شه کم

شعرام می‌رسه به گوشِت
جز این شنیدی ازم بدون پاپوشه
گاهی اون که گویا تره خاموشه …
یه چسب بزن رو دهن تا دردسر شه کم

؛[قسمت اول]؛
یا تو بازیم یا تو عالم خیالم
سه چار سالیه می‌بینم همه چیو تا می‌خوابم
کافیه فکر کنم به چیزی که می‌خوام
مهم نیس پوله ،جاس، غذاس یا که آدم
تو رویاهام زندگی کردم خودم خدامم
داستانمو نوشتم ، داستان شمارم
تنها چیزی که ممکنه ازش بترسم اینه :
دفتر و قلمم بیفته دست یکی دیگه
یا از خودم بزرگ تر شم بترکه حبابم
تو بگیری ماتم من ببره ماتم
من باید بنویسم هر شب بمونم آدم
این کلمات شلخته خون تو رگامن

از سقف تار خونه حرفا راه می‌رن برسن به گوشِت
این دیوارای زشت تار بسته پر سوراخ موشه
توام بکن همین گوشه مهم اینه کی چی می‌گه یا کی چی می‌پوشه
چی چه شکلیه اون چه که ندیدی هست یا که ذهنیه
تو اگه دریا بودی مثل تصویر آب زلال اما صدف دهن خالی از مروارید سیاه
گوشامو گرفتم اما صداتون میاد
نمی‌خرم آشغالاتونو آیه بیاد
نه
تا دو قرونم راه نمیام

؛[همخوان]؛
شعرام راه می‌ره می‌رسه به گوشِت
جز این شنیدی ازم بدون پاپوشه
گاهی اون که گویا تره خاموشه …
یه چسب بزن رو دهن تا دردسر شه کم

شعرام می‌رسه به گوشِت
جز این شنیدی ازم بدون پاپوشه
گاهی اون که گویا تره خاموشه …
یه چسب بزن رو دهن تا دردسر شه کم

؛[قسمت دوم]؛
آسمون اومد به زمین و زمین اومد به اون یه تنه
حرفتو بنداز یه گوشه بگیر بزنش
دزد خیال کلید وحشتو از سرم ربود
ماهی سیاه کوچولوم افتاده تو تور
اما خیالی نی
ترجیح می‌دم باشم تو یه جای بسته با فکر آزاد تا یه جای آزاد با فکر بسته
یا خالی از بلوغ
میخ آهنی توی سنگ نمی‌ره فرو
دیگه قصه ها تو روشن روز نمی‌شه شروع
دیگه زبونارو کندن همه دستارو زدن بند
انگار براشون نمی‌زنن حرف ارزشمند

تا کارشو گذاشت شد نتا قطع از دم به گشادی شلوارش کاشت رو صورت لبخند
این تا اومده اون تا دو روز رفته سفر
اون چند ساعت خوابید شد جنگ جهانی اول
من دستمم بد بیاد شدم بازیو بلد
از سیاهی رنگی بالاتر نیست ندارم ترس از
دنیای غیر عادی ، عید شد می‌خورم آجیل
ما می‌تونیم فقط نگران و منتظر باشیم

؛[همخوان]؛
شعرام راه می‌ره می‌رسه به گوشِت
جز این شنیدی ازم بدون پاپوشه
گاهی اون که گویا تره خاموشه …
یه چسب بزن رو دهن تا دردسر شه کم

شعرام می‌رسه به گوشِت
جز این شنیدی ازم بدون پاپوشه
گاهی اون که گویا تره خاموشه …
یه چسب بزن رو دهن تا دردسر شه کم