Μου Το Χρωστάω (Mou To Xrostao)

[Verse 1]
Να μάθεις να φεύγεις, να σηκώνεις την πέτρα στο χέρι σου κι όσο βαριά και να είναι
Εσύ να τη σφίγγεις, να την πετάς πίσω σου, μάθε ν' αντέχεις, μάθε για να ξέρεις
Να μην κρέμεσαι από τα χείλη ανθρώπων που θα σ' έχουν δίπλα τους όσο συμφέρεις
Μετά δε θα σ' αναγνωρίζουν, μετά δε σε ξέρουν, μετά δεν τους ξέρεις
Να μάθεις να λες πιο πολλά «άντε γαμήσου»
Ιδίως σε τύπους που πάντα σου λέγαν να μάθεις για να 'ρθουν μετά και να σ' αμφισβητήσουν
Το ξέρεις καλά, το 'χεις ζήσει, κανένας δεν έχει τη λύση
Κι ο τάχα μου πετυχημένος που τα 'χει στρωμένα θέλει να σε πείσει πως ο Ήλιος θα βγει απ' τη δύση, μετά θα σε δείξει
Δεν είδα κανέναν τους έξω στον δρόμο όταν γύρναγα ράκος με κομμένα χέρια
Δεν έτρεχες δίπλα μαζί μου όταν πήδαγα μάντρες και πίσω μου βγαίναν μαχαίρια
Δεν ένιωσες ούτε για λίγο ευθύνη για όσα έχεις γράψει και πει
Αν δε νιώσεις τον θάνατο να σου κολλάει τη μάπα του, πώς μου μιλάς για ζωή;
Ποιοι είναι όλοι αυτοί τελικά και τι θέλουνε; Όλα τα ξέρουνε, συνέχεια μπλέκουνε
Έχουνε φάει τη ζωή με κουτάλι, συγγνώμη, δεν πρόλαβα, εμένα μου έκατσε
Και προσπαθώ να τη φτύσω εγκαίρως για να μην πνιγώ μα δε βγαίνει σε τίποτα
Και θα πεθάνω μια μέρα, γι' αυτό βιάζομαι σαν τρελός να τα βγάζω στα δίστιχα

[Chorus]
Είπα θα φύγω από 'δώ, είπα την άκρη θα βρω, έδωσα τον λόγο μου γι' αυτό
Κι ορκίστηκα πως μέχρι να τα καταφέρω, δε θα με δεις να επιστρέφω
Δεν έχω θέση εδώ, το μέλλον είναι θολό ή έχω πρόβλημα εγώ
Πάλι κλεισμένος στο δωμάτιο χτυπώντας τους τοίχους αργοπεθαίνω
Είπα θα φύγω από 'δώ, είπα την άκρη θα βρω, έδωσα τον λόγο μου γι αυτό
Θα κινήσω Γη κι ουρανό, αρκεί να μη χρειαστεί να γυρίσω πίσω
Δεν έχω θέση εδώ, το μέλλον είναι θολό ή έχω πρόβλημα εγώ
Ποτέ μου δεν επέλεξα να γεννηθώ μα μου το χρωστάω να ζήσω

[Verse 2]
Πάμε έξω, βρέχει, δύο πράγματα μ έκαναν πάντα να νιώθω μικρός: η βροχή κι η τέχνη
Των άλλων γιατί αυτό που κάνω δεν το λες και τέχνη, αυτό ζέχνει
Μυρίζει απόρριψη, θάνατο, νεύρα, αϋπνίες, πολύ στρες και μέθη, τα βράδια μου γνέφει
Κι εγώ πάω κοντά του και χάνομαι κι όσο του δίνω, μου διώχνει τα νέφη
Αυτό είναι σχέση και δεν έχει σχέση με σχέσεις ανθρώπων που αλλάζει ο χρόνος
Είναι συντροφιά κι έχει τίμημα κι όποιος την έχει, στο τέλος συνήθως καταλήγει μόνος
Ο χρόνος θα δείξει τα πάντα, όταν θα φτάσουμε τα πρώτα -άντα
Ποιοι θα 'χουνε μείνει κοντά μας και ποιοι θα χαθούνε «τυχαία» όταν σβήσει η λεζάντα
Ταγμένος σ' αυτό γιατί ήταν εδώ όταν γύρω δεν υπήρχε άλλος κανείς
Μου 'πες «Δε γίνεται», σου 'πα «Θα γίνει, θα το κάνω εγώ, θα 'σαι δω, θα το δεις»
Κι εσύ με κοίταξες με περιφρόνηση κι είπες «Έχεις κάτι αλλο να πεις;»
Τότε το βούλωσα εγώ, τώρα κοίτα τριγύρω σου, δεν ακουμπάει κανείς
Κι αν είμαι ευγνώμων για κάτι, δεν είναι το ότι μ' ακούσαν δυο αυτιά περισσότερα
Μα τ' ότι γνώρισα ανθρώπους στην πράξη που βγάζουνε τα εσώψυχα τους απλόχερα
Βάζουν αγάπη πάνω σε ό,τι κάνουνε, ναι, ρε μαλακές, ακόμα υπάρχουν
Άνθρωποι που ζουν και ξυπνάνε γι' αυτό, αναπνέουν γι' αυτό και μ' αυτό θα πεθάνουνε

[Chorus]
Είπα θα φύγω από 'δώ, είπα την άκρη θα βρω, έδωσα τον λόγο μου γι' αυτό
Κι ορκίστηκα πως μέχρι να τα καταφέρω, δε θα με δεις να επιστρέφω
Δεν έχω θέση εδώ, το μέλλον είναι θολό ή έχω πρόβλημα εγώ
Πάλι κλεισμένος στο δωμάτιο χτυπώντας τους τοίχους αργοπεθαίνω
Είπα θα φύγω από 'δώ, είπα την άκρη θα βρω, έδωσα τον λόγο μου γι αυτό
Θα κινήσω Γη κι ουρανό, αρκεί να μη χρειαστεί να γυρίσω πίσω
Δεν έχω θέση εδώ, το μέλλον είναι θολό ή έχω πρόβλημα εγώ
Ποτέ μου δεν επέλεξα να γεννηθώ μα μου το χρωστάω να ζήσω