Medadrangi

[ قسمت ۱ ]

دلیل بودنمی خوب بلدیم
تو جریان جاری تو رگمی
گرمی ، آرومی ، پارویی
تو دریای سیاه پر موج گم شدن
امیدی ، فانوسی ، نوری
تو زندگی یه لحظاتیه
که آدم سرسام میگیره
پیش تو گشنمم باشه
یه دل سیر گریه میکنم
آرامش با قطره ها اشکام میریزه
من اونی که دلم خوشه با صدای موذن زاده به تو
از آنیم ، آنی ، آنن ، باهامی
چشمهام رو میبندم وقتی باشی
به باورم معنا میدی بعد هر آمین
با تو پروایی نیست از هیچ بلندایی
من فکر میکنم چیزی فراتر از عادته
مادربزرگم که با اون پا درد پا سجادشه
خیلی وقته دلم خوشه به این باد بهاری
من و پنجره ای که تنها هوادارمه

[ همخوان ]

مداد رنگیامو گم کردم
با همین‌ مداد مشکیم میدم به مفاهیم رنگ
بر عکس چیزی که میبینی خورشید تو زرد نیست
محاله خسته بشه از تابیدن

[ قسمت ۲ ]

داداش بخند به نیش بکش طعم عشق رو
این ساعت که حتی خودشم دور زد رو ول کن
تو فراتر از معنای زمانی
به تنهایی جهانی هستی واسه خودت
بیا به درون سفر کنیم با یه بغچه
یه میانبری بلدم تا یه کلبه
که آتیشش روشنه و چایی دم
نمیگم از روزگار سرد ، چاییدم
این ته مها خبری نیس از طمع ها
تو دل هر انسانی هستی در امان
خدا با مویرگ های قلب تو نواخت
موسیقی عشق رو پیدا بکن لای نفسات
این حس زندگیه
از امروز غم غلافه
محاله بد شم
این ذهن رو بدم من جلا بش
تموم جهان درآد از منجلابش
حق طلای نابه ، آره داشی
اگه بسنجی بیس چاری عیارش

[ همخوان ]

مداد رنگیامو گم کردم
با همین‌ مداد مشکیم میدم به مفاهیم رنگ
بر عکس چیزی که میبینی خورشید تو زرد نیست
محاله خسته بشه از تابیدن

[ قسمت ۳ ]

گله مند از نگزیدن کک ریه هاتی
رو ترازو خوشبختی پی وزن ایده آلی ؟
هرچی سبک تر شی ثروتمند تری
باد رو نگاه مگه جهان فرش زیر پاش نیست ؟
داشی غم رو وللش
این ابروهای تو بغل هم رو وللش
کف بالا آوردی انقد صابون زدی به دلت
د به ت ت پ ت نیفت بزار اشکی بچکه
دل آینه ت شکست و موندی بی خرده شیشه
شاعری میگفت برده هرکی خوش به خویشه
این دلخوریا واسه ی تو دوا نیست
مگه نمیدونی ؟ هر دلی که قرص نمیشه
رُخ ، به کنج بازی تکیه زده
عین خودت یه تنهای عشق شبه
که کتونیاش تو هر قدم به آسفالت
تعظیم میکنن ، واقفن به داستان

[ همخوان ]

مداد رنگیامو گم کردم
با همین‌ مداد مشکیم میدم به مفاهیم رنگ
بر عکس چیزی که میبینی خورشید تو زرد نیست
محاله خسته بشه از تابیدن