Hanooz Bacham

[ قسمت ۱ ]

هنوز تو این مدرسه رو یه پام
نم پس نمیدن گونه هام
یه روز پیرمرد میشیم با پشت خمیده
زمان سنگین ترین کوله بار
نه به طول باله
نه به آسمون و عرضش
پرواز یه فهمه
و این شهیده که پر میکشه نه نقّاش
پرستو که پر میکشه نه کلاغ
میون بی خبری ها
دنیای با‌سواد بی ادبی ها
تنها آرزوم تو تمامش
کمی آگاهی کودکانه داشتنته
تاتی تاتی تا آتی بریم
برنده نشدم ولی به ما‌هم یه جامی بدین
ساقی بریز
هرچند من مستم از بوی شالی
اقیانوس نمک گیر قطره س
اینکه کمم عار نیس ، یه ذرّه م
میون آدم بزرگا یه بچّه م
دنیای تردست که نمیچکه آب از دستاش
هنوز بچّه م باورم پاک
میگن زندگی به عمره مرگ به لحظه س
شاید هم بر عکس
این رو حک کن رو سنگ قبرم
هنوز بچّه م هرچند مچل هچلم
اما بلدم بزنم چه چه جوری که کنه اثر
جاده ی خیال رو با بی خیالی طی کن
بزرگی دنیا به دیدن کوچیکیاشه
این زمستون گل یخ به علف میگفت
" نامرد چرا نگفتی چه سوزی به راهه ؟ "
هه ! خنده م میگیره از گلایه ها
کشاله هام گرفتن ، خیالی نیس
خسته نشدن سزای باد
حقیقت رو میشنوی ، خیالی نیس

[ همخوان ]

قلب پاره ت رو بزن وصله پینه
گمشده‌ی شهر شیشه
هرکی یه جوری نشئه میشه
بپرس از پیری که خُمار بچّگیشه

[ قسمت ۲ ]

دلم میگه با این کوله بار
برو و زندگی کن تو دهات
اونجا که خاکش تو گوش ابر میگه
" به دوش میکشن اشکهات رو شونه هام "
قوز بالا قوزه دنیا
عجوزه ی پیریه که بلده بزک کنه
روزگار من دارم ازت میکشم
پس چرا میگن این رسم توئه ؟
آره واسه ی رفتن همیشه زوده
ولی هر عروسکی تموم‌ میشه کوکش
بالاخره یه جا نفس میره
عمر عین بازی زوئه
از آب ندارم انتظار مزه
شاید واس همینه انقدر میچسبه
میگرده همون بچّه ی پابرهنه
که به حسابش کل کوچه هاس رهنش
رفیق هجّی کن عشق
هجّی کن صداقت ، هجّی کن کِشت
بیا حرف به حرف این کلمه ها
بشینه تو دلی که توی این سینه نمیگنجه
رقص برگ و بادیم
خاک ، چه رخت خوابی
بعد مرگ سفیده تنت باشی رنگ هر قُماشی
از دستهای غریبه با تیله ت
تا لباس خاکیای مُچاله ی کودکی تو کیفم
تا بزرگترین تجربه ی عُمر
وقتی پاره میشه آخرین پیرهن
مرگ جیوه س ، شیشه س جهان
دارم از آینه شدن میگم برات
میفهمی ؟ نه ! تو دیگه بزرگ شدی
ولی من هنوز درس پس میدم این شهریور
هنوز بچّه م
هنوز بچّه م

[ همخوان ]

قلب پاره ت رو بزن وصله پینه
گمشده ی شهر شیشه
هرکی یه جوری نشئه میشه
بپرس از پیری که خُمار بچّگیشه