Dromos Monaxias

[Intro]
Καλησπέρα, σίγουρα με ξέρεις
Αν όχι, με συνάντησες
Κι αν το σκεφτείς δε φροντίσαμε η συνάντηση να μείνει

[Verse 1]
Είμαι από κείνα τα παιδιά που δεν έδινες σημασία
Στα σχολεία, καθόμουνα στα τελευταία θρανία
Αξιοπρεπής με μένα κι έτοιμος για δράσεις
Αν έβλεπα ότι κάποιον αδύναμο χλευάζεις
Η μοναξιά είναι βαρύ πράγμα θυμάμαι
Σκυφτά κεφάλια από το βάρος που κουβαλάνε
Μια κλεφτή ματιά - κουράγιο και σήμερα πάμε
Ίσως αύριο τα μάτια μας δρόμο να μην κοιτάνε
Ίσως αύριο το φόβο στο σπίτι σου να μη νιώθεις
Είναι μέσα σου το 'χεις, το ανάστημα σου θα υψώσεις
Ζήσε μη κάνεις εκπτώσεις - πτώσεις θα υπάρξουν πολλές
Πρέπει να μάθεις να πέφτεις να μη σου ανοίγουν πληγές
Φίλοι θα φύγουν θα'ρθούνε θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε
Μη βιάζεσαι, τη λέξη φίλος λίγοι την αξίζουνε
Το ξέρω ότι δένεσαι, κι εγώ γαμώ την τύχη μου
Ίσως να φταίει που χωράει πολλούς η καρδιά μας

[Bridge]
Ομολογουμένως έχουν υπάρξει στιγμές
Που σκέφτηκα να απομονωθώ εγωιστικά
Να απαρνηθώ όσα ήξερα
Να βαδίσω σε ένα δρόμο μοναξιάς

[Verse 2]
Δρόμος μοναξιάς κάποιοι επιλέγουν διαλέγουν να ζούνε πάντα μ' αυτόν
Γιατί δε φοβούνται κι αρνούνται πως έχουν πέσει στον πειρασμό
Θυμάμαι παιδιά που πονάνε αγάπη ζητάνε ποτέ δε γελάνε μα
Με περηφάνια κοιτάνε και πάνε μπροστά κάπως μοναχικά
Όχι από φόβο, όχι από τρόμο, είναι που νιώθουνε τόσο τον πόνο
Πάντα μια απόρριψη σ' αφήνει μόνο κι αυτήν την απόρριψη βλέπουν στο δρόμο
Ευθύνη που έχουμε όλοι, γκρίζα τα πρόσωπα γκρίζα κι η πόλη
Είναι εκεί έξω και σου μιλάνε, πήγαινε πες συγνώμη
Κι ίσως μια αγκαλιά δώσει και πάλι φτερά
Μήνυμα αγάπης που ταξιδεύει σε ουρανό πραγματικά
Τα πάντα αλλάζουνε σε μια στιγμή μη το σκέφτεσαι πήγαινε εκεί
Σαν το φιλί της ζωής σαν πνοή, η συντροφιά σημαίνει αλλαγή
Κάτι φυτρώνει φωνάζει - φωνάζει γιατί δε μπορεί προσπαθεί να ακουστεί
Καν' το να μιλήσει μάθε του μη τ' αφήσεις να σβήσει
Είναι δρόμος μοναξιάς σε δύσκολες εποχές

[Bridge]
Όσο για μένα, πορεύτηκα περιέργως δε λέω
Έμαθα να κινούμε να βλέπω
Κάθε ματιά μια συντροφιά, για όνειρα, τροφή

[Verse 3]
Παρέα μου πολλές φορές μια ζεστή κούπα καφέ μονάχα
Να με κρατάει ξύπνιο να μην ονειρεύομαι άδεια
Όσο έπινα ξεχνιόμουνα, δεν ήμουν κενός
Μα το θυμόμουν κάθε που ο πάτος γινόταν λευκός
Εντός εκτός μοναχικός και επί ταφτά
Θέλω να σου πω μ' αυτό το κομμάτι πως τελικά
Δεν είσαι ο μόνος ούτε μόνος είναι εκεί έξω παιδιά
Που δε χρειάζονται κουβέντες φτάνει μόνο μια ματιά

[Outro]
Κι όμως, αρκεί