1939 (Bonus Track) 1

[Intro]
Μια φορά, έναν καιρό, γεννηθήσες το 1922, δυο ψυχές εμεγάλωναν
Ήσαν το άνθος γεννιάς πυρακτωμένης
Με πεπρωμένο εγκλεισμένο σε στάχτες
Είχανε πλάνο πηγαίο και αναπόσπαστο
Να βρουν φτερά, να πετούνε, να αποφεύγουνε

[Verse 1]
Κάποτε υπήρχαν 2 παιδιά αγαπημένα και ενωμένα σαν γροθιά
Μένανε και οι 2 σε σπίτια φτωχικά
Είχανε μάθει την ζωή αν και μικρά μάτια αγνά
Μαγεύαν όποιον τα κοιτούσε μεταφέροντας χαρά
Κάπου στο '27 δύσκολες οι εποχές
Ανέμελα όμως μοιάζαν όλες οι μέρες τους γιορτινές
Για αυτά/ μια μπάλα έφτανε και 2 σβόλοι στην τσέπη
Να δώσουν ευτυχία χωρίς τιμή και πρέπει
Κάναν σκέψεις αφελείς αγαθές απλοϊκές
Είχαν πατήσει τα 9 και κάπου μέσα σε αυτές
Είχαν όνειρο σαν μεγαλώσουν να βγάλουν φτερά
Για να μπορούν να κοιτάνε τον κόσμο από ψηλά
Να ταξιδεύουνε να πηγαίνουνε όλο και πιο μακριά
Αφήνοντας πιο πίσω ότι τους πόναγε την καρδιά
Μα όσο μεγαλώνανε και δεν βλέπαν διαφορά
Σκεφτήκαν την αγάπη και το μίσος να κάνουν πουλιά
Πήγανε σε ένα χωρικό και του ζητήσαν
Να τους πει το μέρος που θα βρίσκαν τα πουλιά
Μα όταν τους έδωσε την απάντηση αυτά δακρύσαν
Η θέση τους είναι στον ουρανό όχι σε κλουβιά
Ένα μαύρο κοράκι και ένα άσπρο περιστέρι
Θα τρώγαν από δω και στο εξής απ' το ίδιο χέρι
Το μίσος και η αγάπη πια πετούσανε μαζί
Παράδεισος μαζί και κόλαση

[Bridge]
Παράδεισος - Κόλαση, Περιστέρια - Κοράκια, Αγάπη - Μίσος
Ένα πλεκτό πνιγμένο σε κραυγές, καπνό, σε σάρκα
Είχαν μήνες κυλήσει σε δρόμους αγνούς, μήνες
Και τώρα φλόγα, οδύνης παρελάσεις, εν έτη

[Verse 2]
Εν έτη 1939
Κάτι έμελλε να ταράξει τα δεδομένα
Μένος και φρίκη απλωνόταν από άρρωστα μυαλά
Λόγια και φήμες ακουγόταν μπερδεμένα
Είχαν πάει 17 όταν μια μέρα ξαφνικά
Ακούστηκε στην γειτονιά πως πόλεμος παραμονεύει
Μια έντονη οσμή υπήρχε μες στα φτωχικά
Που τον πόνο και την δυστυχία αντιπροσωπεύει
Ήρθαν ήχοι από βόμβες και τανκς ήχοι πρωτόγνωροι
Αναγκαστήκανε να πολεμήσουν και οι νεότεροι
Αδέρφια χάθηκαν στο όνομα της λευτεριάς
Και δάκρυα γεμίσαν τα μάγουλα κάθε μάνας
Το χώμα στους δρόμους είχε το χρώμα της φωτιάς
Πτώματα στοιβαγμένα στην μέση κάθε αλάνας
Πληθύναν τα κοράκια και μαύρισαν οι ουρανοί
Όλοι πιστέψανε πως τους ξέχασαν οι θεοί
Και έτσι τα 2 παιδιά ορκιστήκαν να παραμείνουνε ενωμένοι
Και ας νιώθαν με τα όπλα τους 2 ξένοι
Και ας νιώθαν με τα όπλα τους 2 ξένοι
Και ας νιώθαν με τα όπλα τους 2 ξένοι

[Verse 3]
Φύγανε τα άσπρα περιστέρια γέμισε ο ουρανός κοράκια
Μαύρα πουλιά πια έχουν ανοίξει τα φτερά τους
Ρίχτε χώμα στους λάκκους ή μάλλον ρίχτε πτώματα
Ποτίστε τους με αίμα κι ίσως ως τα ξημερώματα
Τα άσπρα πουλιά να φέρουνε την λευτεριά
Να φύγουνε τα κοράκια μου φώναζες δυνατά(x2)
Να φύγουνε τα κοράκια μου φώναζες

Μα τα κοράκια μείνανε και συ βρίσκεσαι στους λάκκους
Όρκο δίνω αντί μνημόσυνο να σε θάψω με δαύτους
Μαθαίνοντας για σένα δεν μπόρεσα να κλάψω
Με λύσσα δάγκωνα τις κουβέρτες προτού τις κάψω
Μες το ψυχιατρείο κλεισμένος στην απομόνωση
Τσιγάρα για παρέα τρεις τοίχοι - η σκέψη μου - εσύ
Να μου θυμίζεις να κλέβω στιγμές απ' την ζωή
Πως είμαι εδώ και όσο είμαι εδώ θα υπάρχεις και εσύ
Πως τα περιστέρια θα 'ρθουν θα σε φέρουνε μαζί
Πως θα βγάλουμε φτερά για να βλέπουμε από ψηλά
Ως τότε κάνω μια θηλιά που το λαιμό διαπερνά
Κοντά σου να ΄ρθ;v γιατί πονάω όσο χτυπάει η καρδιά μου
Γιατί πονάω όσο χτυπάει η καρδιά μου
Μ'ακούς; Ε;