David Helfgott

Napiszę Ci piosenkę, która będzie jak lód zero
– zmrozi nawet niebo i reguły się znów zmienią
Nagram taki album, jak wszystkie dzieła Bacha
Obudzę Was z letargu Rachmaninow będzie płakał
Rachmaninow, kratki moją pięciolinią wrażliwość
Koncepcje gnają jak Pendolino, będą siłą
Uwierz we mnie, a będą morfiną
Wykrzyczę światu lub te treści mnie zabiją…
Stop! Właśnie wróciłem do domu
Tak bardzo chciałbym dać Ci zdrowie i odrobinę spokoju
Jeśli tego nie dostaniesz stracę siłę i rozum
O każdej godzinie Cię odbiję od wrogów
W pajęczynie pozorów i interakcji
Dzień po dniu w tułów wbite macki
Mój azyl – zabawki, dam Ci ciszę , zaśnij
Ja napiszę, piosenkę no choćby dwa takty
Błąd! Presja jak żelazna dłoń
Nie zna kompromisów ma w drobiazgach broń
Satysfakcja w oklaskach, daj zaznać ją
Wszystko pada w połowie, los znów zagrał mną

Cały świat wie najlepiej, zamknięty na kłódkę
Biegną truchtem mówią „życie jest okrutne
Nie poddasz się i sprintem, bez ustępstw”
Z 10 ról (dają) ukryjcie je w lustrze
Potrzeby, upchaj je do gleby
Nie mam nawet pięciu minut jutra może nie być
Życie spektakl czynów utrwal swoje sceny
Czy to plus, czy minus w kłótniach brak korzeni
Niestety, ja nie mogłem inaczej
Godzę się ze światem, świat nie z moim rapem
Satysfakcja przeważnie, gniew z roli czasem
Zapominacie, papier, dźwięk, padam bracie…

Może po latach Ty, dasz mi pierwsze łzy
Tercet pięknych chwil znów napędzi młyn
Rachmaninow, ostatni, trzeci koncert
Autor przebił słońce, zgrzeszył tylko końcem
Owacje stojące rozpościeram ramiona
Zaczynam to budować, obok córka, żona
Wczoraj klęczałem z misją na ramionach
W nie swoich progach, muszę dziś ją ukrzyżować
Tyle dróg, słów wszystko leży w śmieciach
Nagle wróg w puch się zmienił i odleciał
Stałem na krawędzi, lęki by nie przepaść
A tam było ognisko, błękit, a nie przepaść
Co zmieniły przegrane? Każda strata fraz
To prawdziwy fundament, żeby złapać blask
Dzieła były za małe, chciałeś latać, tak?
Polecimy tam razem jak bracia Wright