Chris Gardner

Podaj mi dłoń, pozwól siąść na koronie drzewa
Uspokoić oddech palcem dotknąć nieba
W życiu nie ma przebacz, w życiu miejsca nie ma
Na puste uniesienia – żale? Mają gdzieś
Zamilkłem, zniknąłem? Kurwa co Ty wiesz
Nie wiesz, szmato, ile pracowałem by powstał ten wers
Jeden gest, daj chociaż pochwałę
Wierzę, w wyidealizowaną sławę
Nie spaliłem tych mostów, nie jestem piromanem
Tak wyszło gdyż to życie jest zawirowane
Ja artystą? Tylko z fuksu iskrą w planie
Gra o wszystko – przyszłość z rodziną na amen
O Panie! Wybacz mi absencję
Grzechy, błędy, to, że nie wiem kim jestem
Kłótnie pomiędzy głową a sercem
Ale to, że mnie słychać teraz jest naszym zwycięstwem!

Spokojnie, jutro tez jest dzień
Moja siła nie ubyła jutro znajdę sens
Czuję bardziej więc i radość i trwogę
Do walki bez reguł mam zbyt słabą zbroję
Jestem w formie – ciężko pracowałem gnoje
Na swój sposób to poezja chociaż mało kto tak powie
Artysta ma się zaćpać przynajmniej alkoholem
Ja rausz mam w myślach lecz… trochę się boję
Diabeł jest aniołem , anioł demonem
To mi dano na globie, taka epoka
Ale pieprzę to – nie zawracam i nie szlocham
Już nie, wylałem swoje żale
Goniąc idealną sławę zanim zdałem sobie sprawę
Nie zmienię swoich uczuć je trwonię stale
Koniec, wstałem. Więcej ani słowa
Samotny w tłumie nie zna twarzy wroga