Adamaye Kohne, To Shahre No

[آلبوم دی | متن آهنگ «آدمای کهنه تو شهر نو» از بن]

آدمای ِ کُهنه تو شهرِ نُو

نمیدونم کی ام؟ کجام؟ کی میشم؟
پُرِ تکرارُ کلیشم
دل دارم دلِ، پُرِ زجرُ گِله
شک داره همش تو کوچه خیابونا وِلِ
ولی دل همیشه تو خال میزنه حسش
یه قصه داره که پرو بال میکنه تلسمه
نگُفتنیه، وای یه روزی بیام تو سینه ی تابو میگام
تو قانونِ خاکِ بی قانونیا
پامو قلم کُن با زانو میام
یه تابوتِ خالی بیار
بیداریام چه حالی میداد
با قلم خوابِ چشاتو میگام
یه فیلِ شکنجه شدم که ساحلِ عاجو میخوام
با پله میام، طبقه چندی؟
بترس، خُرد شدنِ پله هارو نیگا

آدمای کهنه تو شهرِ نُو

دلم گرفته، دلم گرفته
مثه خونه که گَردِ غَم گرفته
مثه فاحشه که پولِ کم گرفته
جسم داده، تومن گرفته
رو خاکِ میز انگشت کشیدم
سرنوشت تمیز نوشت هیچ، لا کثافتا
میکوبوند سرمو به تاقِ طاقتای اتاقِ عادتا
خاکِمون خطا، قورباغه ابوعطا، رو مَتا
کدخدای ِ دهِ با لیاقتا، تا تا تا تا
تا کی یادم بره رنجارو؟ اینجارو؟
نجارو؟ هنجارو؟ پنجاه پنجاه رو؟
یادم بره کی بودم؟ چی شد؟ کی شدم؟
فقط یادم بمونه کی هستم
که بکوبونم هرچی میترسونه منو شد
همین که بیام تو سینه ی شر
بعدِ بارونِ آخرِ نیمه ی شب
سقوط میکنیم تو شیبِ یه سد
تو دلِ سیاهیِ بیوه ی مرگ
میایم، میایم

آدمای کهنه تو شهرِ نُو

خیمه زدم تو شبات
لب میزنم اَ رو لبات
مست میشم تو هوات
ولی دنیا چه زبرِ بیرون
نون نداریم آبو دون نداریم
دستمو ول کن برم تو دِلِش
ناخدا مُرد، یا ناخدا شو
یا لنگرو وردا برم تو گِلِش
وِلِش، دلِ مارو وِلِش
ترس اَ ارتفاع ُ وِلِش
زمین میخوریم تا زمین میخورن
کمرمیبندن، کمین میکُنن
واسه پوتینای بی عشق
تخفیفِ کوبِش تو کُپُنا
همه یه جهت میرن بی جهت میان
تو شهرِ بازیِ آلکاپونا
ولی این یکی زورش میچربه به پاکونا

آدمای کهنه تو شهرِ نُو

از جهان سیرم