Fibonacci

[آلبوم دی | متن آهنگ «فیبوناچی» از بن]

[آغازین]
یقیناً اگر بگویم که نمی دانم علتِ این ماجَرا چیست خیال میکنید شکسته نفسی کرده ام و به همین دلیل می کوشم تمام آن را به همان ترتیبی که برایم اتفاق افتاد به یاد بیاورمُ بنویسم

[ورس]
تو نمایشِ دردا، درخت شو به سایشِ فردا
رنجِ جدید، گنجِ جدید، گمنام تو یه ترنجِ جدید
تنومند فهیم تر که حداقل اگه سوزوندنت دود کنی
پر بکش، تا دیدی خوابی بپر
مو میشه مُو، میشه تاک، میشه تُو
ریشه خاک میده هُل، میشه پا پیچِ مُو ها
ماده گُو نیگوی دُنیُو چه گَبرِ
یا ای کلبُو چه خَفَنه
کو ای چیو که میگی جبرِ
گله گُو ای که ابرِ
قناری چرو چنگت کجه؟
چیطُو دلُو بُ فکرت لجه؟
رنگت گچه!
زندگی تخته سیان عامو ترس بکش فرجِ
پوی پَتی عِین سگِ پو سوخته دوییدی
بعدِ ای که بندوی تنه جوییدی
یُهو وُیسودی باد زد چوییدی
بُو، بسه ای شعرووو...
آبو بِیذو جوش شه یِی چویی بُخوریم
وِل کو یه دِیقِی بیشی سر جات
گنجِ چیچی؟ رنجِ چیچی؟
سنگِ چی مُل پوی لَنگِ چیطُو؟
بُو(بابا) بو(با) ای رنگِ چیشو بو ای قندِ لبو
ماشه میچکونی رو تفنگو چیطُو؟
چیطُو؟
تو ای سایُو گنجِ یه چُرتی
نسیم ِ کِرِ دلِ رنجِ یه چُرتی
زمستونو میده دسه خنده ی کُرسی
دنجِ عینِ ...
موهاشو ریختی گریختی
کشیدی افسارُ میخ بریده
تهمتِ ریگِ به پایِ برهنه
یه زخمِ عمیقِ تو سینه بی دل
یه زینِ بی اسب
آذوغه ی گِل
نا داره معلومِ میوه میده
دما اول به جیوه میره
مردُمکِ بی تکون میگه صفر
دندونِ لذت رو سیبِ ولع
یورتمه میریم تو شیبِ خلاء
خلاء
کله معلق، باز بچه شدم
مه تاب (مهتاب) نمیاره تو آسمونم
تا کجا بخونم؟
یه شنونده ی خوابِ تو من
به تومن کار میکنه
به تو آ خرج میکنه
به منا حال نیمیدد
کِی لبِ یار به خال میشیند؟
جَو میگیرِدِدون
کی میگه ریسیده کال نیمیشد؟
هوی وحشی چدس؟
پرسش بی سوال کی دیدِس؟
قومی به جنگل شوقی به شهر
نو میشه کندن گلچین ِ دست
رعبی به سمعکِ خرگوشا
ماده ی مسئله نر کوشا
نرم و شناورِ پر
(کوشیدم) کوشی دم نوشِ جون
تو سماورِ کم جوشِ
مدهوشِ(مد، هوشِ) جذرِ دلِ دریایِ غم پوش
ناظم هرچی تنفر بودُ دید
کودکی شابلون ِ تقلب تو محیط
اَ روزِ بی خطکشی
یه خطِ عُقده ی صاف رو دستای ریز میکشید
سُرخ، سوزان
اوخ اوخ اوخ اوخ
آی آی آی آی
آقا اجازه تورو خدا بعدیو بکوب رو این یکی دست
اونیکی چفت تو زیرِ بغل
رژه ی پاها به کوبشِ فکرِ عمیقِ یه دَه ساله
میشه دژه صداها
یه قُفلِ فِلِزِ فالش
رو نوتِ برسه داد
مُبصرِ فرکانس
معجزه ی سکانس
جلوه ی ویژه ی زرورقا
شاپرکا بی شبتاب
لب تاب میاره تو
بس تو باورِ شکا
که بی رحمانه میگن (بی رحما نمیگن)
جا میشه دردا (گنجا میشه دردا)
بی حسابِ آسِمونِ فردا بی ابرا
پرگار نورده مبارزِ اضلاع
تنهای کوچولوی غمباد
شهرِ دایره ها، نمیشه چفت به قابِ غلط
غلط
یا بیرون میزنه یا کم میاره
وقتی غلط درسته به قابِ غلط
دایره ها تو دایره ها غل میزنن تا بمیرن
تو پیازِ بغل بُریده، کلِ جوابارو ساده دیدن
گریه داره بعدِ اینهمه گردِ خطا جوریدن
قوص و کش به خطا کوبیدن
تنها که شلوغیه سرها رو دیدن
به طبر سوزنِ پرگارُ چیدن
خطا، خطا که میوفتن پا میخورن
میچرخن تا جا میخورن
تو دایره چشم وا میکنن
تا میوفتن تو ترسِ سقوط
خطا خطارو امضا میکنن
واِلا خط که فقط تو سقوط یا بی وزنی میشه شعاعِ کُره
به تکاملِ قُطرِ پارادوکسِ نازِ نابِ کُره
به تعادلِ جرمِ یه خط تو مساحت ِ زاویه های پُرش
شاخه ی تیزِ شعاع، محیطُ پاره کنه
یه مساحتِ نو، اجاره کنه
از همه سمت بشه قاصدک
(تو رشدِ بعدِ تصفیه)
یا خارای ِ غلتون
بیاد چاره کنه
(تو رشدِ بعدِ تصفیه)

[پایانی]
{به این ترتیب است که من امیدوارم بتوانم خودم هم از کار خودم از ماجرای خودم سر در بیاورم}