Τοίχος (Toixos)

Και ποιο το νόημα μου λες;
Αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές
Και ζω το σήμερα με λάθη μου απ'το χτες
Καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές
Και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος
Να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος
Για τον ένα αξίζει Μήτσο κι ας είναι ένας μες το πλήθος
Αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος

Και ποιο το νόημα μου λες;
Αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές
Και ζω το σήμερα με λάθη μου απ’το χτες
Καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές
Και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος
Να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος
Για τον ένα αξίζει Σπύρο κι ας είναι ένας μες το πλήθος
Αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος

Και όσο οι πόλεις μεγαλώνανε τα κτίρια μοιάζαν να 'ταν πελώρια
Αυτοκίνητα, πεζοί, καυσαέριο και μηχανές ζούσαμε στα όρια του στρες
Ισοβίτες μες την αρρώστια που σκοτώνει με καρκίνο και μυτιές
Άλλαζαν οι άνθρωποι φορούσαν προσωπεία δεν είχαν όνομα πια
Μόνο αριθμούς ένα βήμα απ'την σχιζοφρένεια που καταπολεμούσαν για χρόνια με μια χούφτα αγχολυτικά
Και τόση πίεση για το τίποτα αφού αφήσαμε το πρόβλημα να γίνει πραγματικότητα κουβαλάς τον βραχνά
Κι όσο τα αυτονόητα καταρρέουν βρίσκεις τοίχο μπροστά
Εδώ γελάνε με τον θάνατο παίζουν παιχνίδια με τον σατανά
Τα δειλινά που σε βρίσκουν μ’ένα σέο χάλια στο πάτωμα ενώ μια μάνα ξαγρυπνά
Με τη σκέψη που να βρίσκεται το παιδί της σε πια καβάτζα θα τον βρούνε νεκρό τελικά
Ο εφιάλτης ζωντανεύει παίρνει σάρκα και οστά κι όλα παν σκατά
Στιγματισμένοι από ένα πλήθος που γελάει ενώ δε χαίρεται μισεί αντί να αγαπά
Και δεν χορταίνει να υποκρίνεται ως αντίδραση στο γείτονα συγκρίνοντας την επιτυχία του με τα υλικά
Ενώ τον σιχαίνονται τα ίδια του τα παιδιά
Μεγαλώναμε μ'ένα φόβο της αποτυχίας το αντίκτυπο
Γι'αυτό και οι φίλοι μου δεν το ψήσαν για αντίτυπο
Έχω χρόνια που το κάνω δεν περιμένω για κίνητρο
Όσο τι φάση ρεζιλεύεται και την κάνετε γήπεδο
Δεν θα πέσω στο τριπάκι να το χάσω γι'αυτούς το μυαλό μου
Έχω άλλους χίλιους λόγους κι είναι θέμα χρόνου
Να ξεφύγω και να πάρω και άλλους 10 στο λαιμό μου
Όσο μου στερούν το οξυγόνο και τη θέα στον ουρανό μου

Κι όσο ο κόσμος τους κούραζε η μοναχικότητα έγινε ανάγκη
Μες στην αλλόκοτη τους Ιθάκη, δεν είχανε πρότυπα από τζάκι
Μα εκτίμησαν την ταυτότητα σ'αυτά που γράφαν σε κάθε σοκάκι
Από τα Ιλίσια ως την Χανιώπορτα κάτω απ'τον τάφο του Καζαντζάκη
Τους πλασάρουν οι νεόπλουτοι φιλοδοξίες για να ταυτίζονται
Διασκεδάζουν με την ξεφτίλα λες κι από τη σαπίλα εξαγνίζονται
Εδώ βράζουμε στις πόλεις κι οι προσδοκίες μας εξατμίζονται
Μα μένουν οι ιστορίες που λέμε για τους παρίες που βασανίζονται
Κι οι παχουλές κυρίες των προαστίων μας λένε ακατάλληλα πρότυπα
Για τα μονάκριβα τους κορίτσια που μένουνε άλαλα απ'τη ασφάλεια
Του σαλονιού στην Εκάλη αρθρογραφούν γλυκανάλατα
Μένουνε Ευρώπη και τα χούγια μας τους ακούγονται όλα ακατάληπτα
Κι οι παλιοί μου συμμαθητές βάλανε γραβάτες και έχουν πολιτικές πλάτες
Δεν είμαστε πια φίλοι μαλάκες θα είστε πελάτες
Χαρτζιλικόστε τα ανίψια σας να χουν στα live μας τσέπες γεμάτες
Για να τους μάθω πως να πίνουνε και να θαυμάζουνε τους αντάρτες
Πριν να γίνουν νέο δημοκράτες, μεριμνώ εγώ την ανατροφή τους
Εσείς απλά κρατήστε στην άκρη πολλά για την αναστολή τους
Και ποιος γαμάει τους ράπερς; διάβασα το Art of raw στο στυλ τους
Πήραν λίγο hype οι βλάκες και έπεσαν να φαγωθούν μεταξύ τους
Κάθε στίχος μας έγινε αντίβαρο για όλα τα χαμένα μας χρόνια
Στη χώρα του λουμπενοδήθεν την εποχή με τα μνημόνια
Ξεχάσαμε τα χρόνια που παίζαμε στις αλάνες χωρίς κορδόνια
Πλέον τα μυαλά μας γίνανε αλάνες για να παίζουνε τα δαιμόνια
Μέχρι να φύγω απ'τη δίνη νικοτίνη και χορήγηση παροξετίνη
Κι η γιατρός μου λέει πως για όλο αυτό δεν έχω εγώ την ευθύνη
Πως σκαλίζω τα πάντα γύρω και την οργή μου αυτό μεγεθύνει
Μα κάντε με καλά μαλάκες οι έμμονες ιδέες είναι κτήνη
Γι’αυτό όσοι πνίγονται στο άγχος θα κάνω βάρκα την κάθε σελίδα μου
Να πιαστούν, κι όταν δειπνίσουμε θα μοιραστούμε στα δυο την ελπίδα μου
Ξέρω η πλώρη αυτή αντέχει πια τα πιο σκοτεινά ταξίδια μου
Πριν τη στρέψω στον εαυτό μου έστειλα στο βυθό τη λεπίδα μου

Και ποιο το νόημα μου λες;
Αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές
Και ζω το σήμερα με λάθη μου απ’το χτες
Καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές
Και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος
Να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος
Για τον ένα αξίζει Μήτσο κι ας είναι ένας μες το πλήθος
Αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος

Και ποιο το νόημα μου λες;
Αφού εκείνοι που αγαπήσαμε μας γέμισαν πληγές
Και ζω το σήμερα με λάθη μου απ'το χτες
Καταραμένος να επιστρέφω πάλι στις ίδιες στιγμές
Και έχω, βρεθεί σε φάση να μην βγαίνει ούτε ένας στίχος
Να πιέζω το μυαλό μου, ενώ εκείνο ύψωσε τοίχος
Για τον ένα αξίζει Σπύρο κι ας είναι ένας μες το πλήθος
Αυτός ο ένας κάποτε ήσουν εσύ δείξε αγάπη και ήθος