Φωταγωγός (fwtagwgos)

[Chorus]
Είμαστε ανήσυχα παιδιά, και ο κόσμος σκληρός
Θα σε κρίνουν μα εσύ πρέπει να φανείς δυνατός
Μη με ρωτάς τι και πως, εγώ τα 'μαθα από μικρός
Ή θα ταιριάξεις με το σύνολο ή θα νιώθεις περιττός
Το ξέρει η πλατεία και τα αλάνια γκρινιάζουν
Δεν με πάνε μα μου μοιάζουν μα από rap πια δε σκαμπάζουν
Τους είπα πως το δίκιο τους χάνουν όταν φωνάζουν
Γιατί βλέπουν τον εαυτό τους εν μέρη σ'αυτό που κράζουν

[Verse]
Κάνε την απελπισία σου όπλο να δεις το φως πίσω απ'τα κάγκελα
Γκρέμισε τη φυλακή που με ανασφάλειες κλείστηκες να βρεις μάταια
Όσα αξίζουν μα σου προκάλεσαν πόνο κι άφησαν πληγές ορθάνοιχτα παράθυρα
Να μπαίνει κρύο στο μισοσκόταδο
Τι είναι η άμυνα στο θέμα της στρατηγικής στου ερωτά την ασάφεια;
Κανείς δεν θα το νιώσει αν δεν το ζήσει στο πετσί του κι αυτό είναι το πρώτο μάθημα
Μάθε προσαρμόζεσαι
Όσο λέω στον εαυτό μου σφίξε δόντια και γροθιές μην αναλώνεσαι
Όπου η απάθεια φυτρώνει η ανθρωπιά δεν βρίσκει αντίκρισμα δεν χώρεσε στις αρετές μας μια μέρα αυτοκτόνησε
Λεν πως ο διάβολος κλέβει απ'τη μοναξιά μας και έτσι η μουσική μας παίρνει την γεύση απ'τη πικρά στο στόμα όσων γνώρισε
Το τελευταίο αντίο είναι και εκείνο που σκοτώνει μη ξεχνάς να βγάζεις τέχνη απ'τα σκατά
Για ότι δεν μπόρεσε η καρδιά να γαληνέψει σε στίχους και λέξεις όρισε
Να τραγουδάμε αγκαλιασμένοι στη φωτιά που μας έκαψε απ'την ανάγκη μας να δούμε τη λάμψη που μας ξεχώρισε
Γύρω καθρέφτες που προβάλλουν όσα αποφεύγεις να δεις
Όσα σε σένα σιχάθηκες στους άλλους διακρίνεις πιο εύκολα και ενίοτε γίνεσαι ο πιο αυστηρός τους κριτής
Τόσο καιρό έπαιζε μπαλίτσα η γαμημένη νοοτροπία του ή εγώ ή κανείς
Μα τι κουφάλες δες πόσο ύπουλα πλησιάζουν μήπως και βρούνε ψεγάδι
Όλα είναι θέμα τακτικής κι αν προδοθείς μάθε να στέκεσαι περήφανος μη τους κανείς τη χάρη
Να σε δουν να πέφτεις χαμηλά ακόμη κι αν ηττηθείς
Το χω καμάρι γεννημένος μαχητής, όχι δάσκαλος, μαθητής
Κι ότι κατάφερα στα 29 να αφηγούμαι τα βάρη μήπως και φύγουνε τα βάρη
Όσο η σιωπή μοιάζει χρυσός θα μένω ρέστος, πως να ζήσω μες τη πλάνη;
Όταν με τα ματιά μου το βλέπω ξεκάθαρα πως η μιζέρια του κόσμου αγγίζει ταβάνι
Αυτό το όνειρο μας σκότωσε αφού επενδύσαμε τα πάντα σ'ένα τίποτα που στη τελική μας έχει ξεκάνει
Θυσιάζοντας το μόνο πράγμα που απέμεινε ατόφιο τον πόνο μας να γλυκάνει, λένε μούφες
Και ενώ γράφαν με ψυχή τώρα κατάντησαν να μας πρήζουν τα παπάρια με κοκόρια και παρτούζες
Έως εκεί αφού εκεί μπορούσες, να γίνεις ότι μισούσες

[Chorus]
Είμαστε ανήσυχα παιδιά, και ο κόσμος σκληρός
Θα σε κρίνουν μα εσύ πρέπει να φανείς δυνατός
Μη με ρωτάς τι και πως, εγώ τα 'μαθα από μικρός
Ή θα ταιριάξεις με το σύνολο ή θα νιώθεις περιττός
Το ξέρει η πλατεία και τα αλάνια γκρινιάζουν
Δεν με πάνε μα μου μοιάζουν μα από rap πια δε σκαμπάζουν
Τους είπα πως το δίκιο τους χάνουν όταν φωνάζουν
Γιατί βλέπουν τον εαυτό τους εν μέρη σ'αυτό που κράζουν