Ντόμινο (Ntomino)

[Verse]
Μάθαμε τις ξήγες από παιδιά τους φίλους που παίζαν πουστιά
Κι αφήναμε πάντα στη άκρη κακίες δεν θέλαμε τέτοια στη γειτονιά
Βγάζανε βρόμες για πάρτη μας και εμείς το ραπάραμε το άχτι μας
Ποτέ μου μη φτάσω σε φάση να λέω πως τα φταιγε bro το κεφάλι μας
Δεν είχαμε μέτρο και όρια κι η νύχτα διψούσε για ντράβαλα
Κόντρες στη γέφυρα του Γερμανού καβάλα στα στρογγυλοφάναρα
Το εύκολο χρήμα είναι εθισμός γλυκαίνει τον έφηβο του βάζει μπρίζες
Που χάθηκες τσάκαλε πες μου λοιπόν και έχω να σε δω τόσους μήνες
Ανοίγεις τα μάτια ξυπνάς μια μέρα και λες πως τρελάθηκες
Δεν έμεινες μέρες χωρίς να ρουφάς και τώρα στη τούφα την πάτησες
Μιλάνε για ντρόγκια δεν λένε που βγάζει απλά το περνάνε σαν μόδα
Δεν ξέρουν πως είναι δίνεις αγώνα μονάχος να βγάζεις χειμώνα
Καλή η καβλάντα δεν λέω μα κάποια στιγμή φτάνεις πάτο
Όταν τρέχουν τα νοίκια δεν έχεις κουράγιο να αφήνεις τα πάντα για το αύριο
Και λένε οι ραπάδες πως ζήσανε δρόμο λες κι είναι κατόρθωμα στη τελική
Αν είναι να γίνω σα δαύτους δεν θέλω κι αρνούμαι πως κάνουμε ίδια μουσική

[Chorus]
Κι ήταν 50 και γίναν 30 και μετά από λίγο μείναν οι μισοί
Ως που μείνανε 10 να στηρίζουν τους 5 και εκείνοι οι 5 του δώσαν πνοή
Και γίναν χιλιάδες οι 10, ως που γίνανε 10 χιλιάδες
Οι ρίζες μεγάλωναν με σεβασμό και τα νέα παιδιά πια ήταν άντρες
Και βάζαν φωτιές αγκαλιά τραγουδούσαν συνθήματα για την ομάδα
Αποκτούσαν φωνή οι γειτονιές και τα πάρκα στις συνοικίες ανά την Ελλάδα
Μια μέρα θα φύγουμε εμείς μα η μουσική μας θα μείνει για πάντα
Να θυμίζει πως είναι να βρίσκεις το θάρρος να πολεμάς την κατάντια

[Verse]
Κι όλοι λέγανε για μένα θα φάω τα μούτρα μου, τι κουβαλάω στη κούτρα μου
Έχω όσα χρειάζομαι κοντά μου την αγέλη το φάμιλι και την καψούρα μου
Και σκέφτομαι συχνά τι στο πούτσο απέγινε η ανάγκη μας για δημιουργία;
Αφού οι μισοί που ραπάρουν εκεί έξω διψάνε στ'αλήθεια για μια επιτυχία
Μεγαλώσαμε δύσκολα λίγα τα φράγκα με χρέη οι γονείς να τα βγάζουνε πέρα
Και εμείς να το παίζουμε ρίσκο μη τύχη και φάμε στη πλάτη μας σφαίρα
Να σαι μάγκας μου λέγανε κι όταν σου βάζουν φυτίλια να μην υποκύπτεις
Άσε τους άλλους να καίγονται αυτοί το επίλεξαν εσύ να κοιτάζεις να ανθίζεις
Κι η ζούγκλα μεγάλωνε βάραγες μπιέλα και έμπαινα στο booth να το φτύσω με νεύρα
Κι ας λένε πως είμαστε γραφικοί ελπίζω να νιώσουν τον Μήτσο μια μέρα
Η αγάπη γι'αυτό δεν μετριέται με απήχηση κι ούτε στο πόσοι το στήριξαν
Μα στο να συνεχίζεις να δίνεις ψυχή ενώ τόσοι την πλάτη σου γύρισαν
Κι ήταν πάντα κερδίσω η χάσω, ποτέ μου δεν πήγαινα πάσο
Γιατί είχα ορκιστεί στο ν'απέχω απ'τα σάπια σ'αυτό που φοβάμαι μη μοιάσω
Κι όσες φορές απογοητευτικά, έβρισκα κουράγιο συνέχιζα μόνος
Πιστός σ'όλα αυτά που μας δώσαν φωνή κι αν αξίζει θα το δείξει ο χρόνος

[Chorus]
Κι ήταν 50 και γίναν 30 και μετά από λίγο μείναν οι μισοί
Ως που μείνανε 10 να στηρίζουν τους 5 και εκείνοι οι 5 του δώσαν πνοή
Και γίναν χιλιάδες οι 10, ως που γίνανε 10 χιλιάδες
Οι ρίζες μεγάλωναν με σεβασμό και τα νέα παιδιά πια ήταν άντρες
Και βάζαν φωτιές αγκαλιά τραγουδούσαν συνθήματα για την ομάδα
Αποκτούσαν φωνή οι γειτονιές και τα πάρκα στις συνοικίες ανά την Ελλάδα
Μια μέρα θα φύγουμε εμείς μα η μουσική μας θα μείνει για πάντα
Να θυμίζει πως είναι να βρίσκεις το θάρρος να πολεμάς την κατάντια