Τελευταίο Θρανίo (Teleftaio Thranio)

Στις κιτρινες σελιδες ενος τετραδιου μολυβενιο αγγιγμα αφηνω
Δινω νοημα προτου τις παραδωσω στο βαρελι με τις φλογες για να ζεστανουν το κρυο
Το δωματιο μου ειναι αστειο
Πως μου φερεται το εγω μου, φαινεται να νοσταλγει ατομα
Μα μες την πρωτη θυμιση τους ριχνει το κεφαλι προς το πατωμα
Και ξεκινα στροβιλος συναισθηματων
Ψυχη απο αγαπη ολιγαρκης οπως απ το νερο οι ριζες των κακτων
Μεσα απο την ερημο βγαλμενα ολα τα χρονια μου γκρεμισμενα σαν παλατια στην αμμο
Η μουσικη που επελεξα να μ ακολουθει μονη σαν καλαμια στον καμπο
Ακροβατης με το μισος, τραμπολινο
Για τα νευρα του, σβηνω το τσιγαρο με τη μποτα κι απ το μπουκαλι πινω
Το δρομο απο μεσα μου δε βγαζεις ανοιξε με αν θες στα δυο
Δεν το ραβω γι αυτο και δε βαφομαι μιμος
Ειμαι λιγος μπρος στο κτηνος
Γι αυτο φτιαχνω με την τρελα μου σχεδια
Το ηφαιστειο σαν εκραγει να φυγω
Αυτο ομως που θα παρω εγω μαζι μου δε μου το μαθε η δασκαλα στο ωδειο
Δεν το ειδα σε κανενα προσωπων βιβλιο
Ειμαι ο Νικολης και δεν αλλαζω το θρανιο ουτε και θεση
Περασαν τα χρονια απο τη νυχτα που πληρωσαμε το τιμημα να οδηγαμε φεσι
Κι ετσι μαθαμε πως η αυλαια
Οσο βαρια κι αν ειναι, αν το προγραμμα δε ληξει δε θα πεσει
(Ξερεις, γουσταρω να γραφω τη καθε λεξη)
Δε γεμιζω το τετραδιο και δε φτιαχνω σεναριο ακομα
Απολαμβανω καθε αναπνοη γιατι μπορω μ αυτη να δωσω σε ενα τραγουδι χρωμα
Παθος και ρυθμο
Κι ακομα πανω απο τις μαυρες θαλασσες πετω
Της φουρτουνας νοσταλγος μα ποτε μου ναυαγος
Να ξερεις το ΜΙ πλοιο ταξιδευει προς ολοταχως
Ειναι βραχος, το ακουσμα μας καμπος
Απλωνει τη σκια του για τα χρονια που κηδεψαμε σε ταφους
Και το παθος μας να γραφουμε ωμα
Στρεφω τα φωτα προς το λαθος σας
Καμια αναγκη για τη συγκρουση
Μοναχα προσφορα κοινωνικη κοντρα στη φτωχεια και την τυφλωση
Οχι ναρκωτικη υποστηριξη
Αντιθετη παντα μπροστα στου σεβασμου τη σπιλωση
Ανθρωποι που θελουν οι συνηθειες
Να υπερβουν τις σκεψεις που μαστιζουν τους νεους κι ειναι ηλιθιες
Νομιζεις πως πισω απο τ ονομα που χτισα κρυφτηκες
Ειμαι πανω απ το κενο και σου τονιζω πως στην πρωτη σταλα ιδρωτα γλιστησες
Αν κανεις ραπ εισαι γαματος ομως τη νοημοσυνη σου δειχνεις σαν ν' υποτιμησες
Το σεβασμο μου αν το μεσα σου κοιμοταν οταν σε γνωρισα
Και απλα φανηκε μια μερα ποσο αρρωστημενος ξυπνησες
Μα δεν το βλεπω μασκαρατα καν δε μοιαζει
Οποτε παριστανε το βλακα και μη σε νοιαζει
Στη μαχη που αγωνιζομαι τις σφαιρες κανεις χαζι
Εχουνε καμουφλαζ οι καμικαζι
Προτιμησες με μιας
Το ρευμα της δολιοφθορας
Εχω χαμογελα για φιλους που το μισος τους τρομαζει
Ενα χερι που σε πιανει και στη θεση σου σε βαζει
Μα δεν ειμαι εδω αυτος που θα σε φτασει στην εξιλεωση σου
Απ την αρχη σου το ειχα πει αναθεωρησε πριν κοιμηθεις την καθε κινηση σου
Αφου λοιπον ησουν χαζος αποκαλυψου
Το φαγητο δεν ειναι αναλατο απλως δεν εχεις γευση και κανεις λαθος εκτιμηση
Ζησε λοιπον μες την δυσφημιση τη φημη φτυνω παντα πιστευα στη μετεμψυχωση
Ποτε μου δε ζητιανεψα για λυτρωση
Ποτε μου δε ζητιανεψα για γαμημενη λυτρωση (ακους; ακους;)
Το μονο που χρειαστηκα να παθω
Να χασω τη ζωη μου κι απο θαυμα να ξαναρθω
Σε τουτο τον επιγειο ταφο
Την ωρα και τη μερα μου ξερω πως να περασω
Σκεφτομαι και γραφω
Το μονο που χρειαστηκα να παθω
Να χασω τη ζωη μου κι απο θαυμα να ξαναρθω
Σε τουτο τον επιγειο ταφο
Την ωρα και τη μερα μου ξερω πως να περασω
Σκεφτομαι και γραφω