Οι Αλήτες (Oi Alites)

Η γειτονιά μου δείχνει πως μεγάλωσα, τα πράγματα κυλάνε ομαλά, σπουργίτια μες τη βαρυχειμωνιά στο ισόβιο ταξίδι μου κρατάνε  συντροφιά, το πανό ανεμίζει, κοιτώ να χάνεται στο τούνελ, τρένα φαντάσματα φεύγουν κάποιοι όμως παραμένουν, τα σπόρια στα παγκάκια, φυσά ο αέρας και τα πλατανόφυλλα στο λούκι συνοδεύουν, χαμόγελα περαστικά μου γνέφουν, εκπροσωπώ το hip hop από αλέκα μέχρι η.π.α., μιζέρια δε με σκιάζει ούτε πίκρα, τρίγωνα πανοράματος και γάλα για τη γλύκα, το άρωμα του καφέ για την ανία, καμία αξία στην πολιτσία, αλήτικια η κάθε πνοή και η κάθε βουτιά, το κάθε βήμα κι η κάθε ματιά, μόνη ανάγκη, η στέγη πάνω από το κεφάλι και στο ψυγείο κάτι να υπάρχει , ωμά φαντάζουν τα μεθυσμένα φαντάσματα που βγαίνουνε το βράδυ, σημάδια σε τοίχους σημαίνει πως αντίδραση και πνεύμα μέσα μας υπάρχει, φωτογραφίες που μας κάνουνε τη χάρη.Η νοσταλγία κρύβεται στα βάθη, πίσω από τα νέα κτίρια, μες το παλιό λιμάνι, στα γυμνάσια γκραφίτι να σου τη σπάσουμε, το συρματόπλεγμα στις μπασκέτες ξανά χαλάσαμε να βγούμε, την μπάλα να μη χάσουμε, στο νόημα αρκούμε, είναι hip hop κι αυτό εκπροσωπούμε, κι ας γκρέμισαν τα πάρκα στις ταράτσες την ακούμε, για τον καιρό εργάζομαι μα θα τα ξαναπούμε
Ρεφ: Σκισμένη αφίσα, η συναυλία ήταν τέλεια κι όλοι όσοι ήταν εκεί το ζήσαν, πρωί-πρωί οι αλήτες ήρθανε και με ξυπνήσαν, απόγευμα δεν ήλθε κι ήδη μέθυσαν, μπύρα στα καφενεία όλοι όσοι ξενυχτήσαν, το δέντρο της ζωής καλοσυνάτα όσοι ποτήσαν καταφέρανε να βρουν την αγάπη κι ας καθυστέρησαν
Φιλοξενία θα βρούνε εδώ μόνο όσοι εκτιμήσαν κι όσοι άδικα το χρόνο δε σου στέρησαν, δείξε μου λουλούδι που να μην το θέλει μέλισσα, τη μάνα μου αγκάλιασα και γέλασα, μέσα στην αγκαλιά της ήμουν όταν έκλαψα, όμως το ξέχασα, κράτησα τα ωραία, να φεύγει το άγχος με την αυλαία, ιδρώτα, χειροκρότημα, η παρέα να ουρλιάζει, να κουνά την ανθοδέσμη σαν σημαία. Η μουσική δε ζεί μέσα στα θέατρα κι αν ζούσε τότε θα ‘πρεπε να τα φτιάξουν απέραντα γιατί είναι τεράστια σαν φάσμα που φουσκώνει και αθάνατη όπως κάθε ιδέα, τα τέρατα εξημερώνει κι όποιος την προδώσει, στέκεται στην πρύμνη είτε στέκεται στην πλώρη και πέφτει απ’ το σανίδι, με την ντροπή σαν θάλασσα να πνίγει το κακό μέσα σε κάθε ναυαγό που γύρισε από ταξίδι, να θυμηθεί τα ήθη και τα έθιμα, πως έτοιμα κανένας καπετάνιος δεν τα βρίσκει, κι αν αγκαλιάζεις την υπέροχη και ξεχωριστή ύπαρξη επάνω στον πλανήτη, ευθύνεται γι’ αυτό ο Billa Qause στην παραγωγή κι εγώ, που ανοίγω τα φτερά σαν το σπουργίτι, πετώ προς το παλιό γνώριμο σπίτι, που έχει ρώσικη βιβλιοθήκη, στη γειτονιά του αλήτη