Tavros

Ένα μόνο ζητάς κι αν το βρεις θα ησυχάσεις
Δεν μερεύει ο νους αν ζητάς πετάξεις
Πουθενά δεν θ’ αράξεις
Σαν πουλί θα χαράξεις τροχιά

Στον σταυρό τα καρφιά τα κοιτάς σαν στολίδια
Σίδερο και φωτιά σ’ έχουν ζώσει σαν φίδια
Με τις λέξεις παιχνίδια
Για θανάτους «ταξίδια» μιλάς

Στην αρένα σε πετούν
Το αίμα σου διψούν
Και σε χειροκροτούν
Το ‘χες νιώσει απ΄ την αρχή
Ξέρεις θα χάσεις μα
Σαν ταύρος πολεμάς

Κόκκινο το πανί που σε κάμει αγρίμι
Κόκκινη και η γη που βαδίζεις θα γίνει
Στων εχθρών σου τη μνήμη
Η ματιά σου θα μείνει πληγή

Για ποιον πέφτει βαρύς της ευθύνης ο βράχος;
Φταίει ο θεατής ίσως κι ο ταυρομάχος;
Φταίω που ‘σαι μονάχος
Και πεθαίνεις μονάχος ξανά