Afigisi Enati

Σφάζει και το μαχαίρι και το μπαμπάκι και η κουβέντα
Σφάζει κι ένα μικρό σάρκινο όνειρο που δεν χώρεσε στον μεγάλο πέτρινο κόσμο
Έχω φυλαγμένα όλα σου τα γράμματα. Μα εκείνο που έλαβα τον Γενάρη του 1979 το ‘χω πάντα μαζί μου. Το πιο αιχμηρό…
Εκείνο που δεν απαντήθηκε…
Γιατί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι «ο πραγματικός ο άνθρωπος είναι αιώνιος οδοιπόρος. Περιπλανώμενος και φυγάς»
Νοιαζόμασταν πάντα τους άλλους. Γινόμασταν οι άλλοι
Κι αφήσαμε ο ένας τον άλλο. Και κάναμε τα φιλιά μας στάχυα στο αλώνι του χρόνου
Λογικό το παράλογο στην αληθινή ζωή και στον αληθινό έρωτα…
Ξαναδιαβάζω το γράμμα σου