Stahya

Κοίτα πως μοιάζουνε τα χείλη μου με στάχυα
Γέρνουν θλιμμένα στης ανάμνησης το φως
Φύτρωσαν πάνω στου προσώπου μου τα βράχια
Και τα σαλεύει ένας αέρας φονικός
Είν’ η ανάσα σου οπλισμένη με συμπόνια
Μόνο απο λύπηση μου δίνεις τα φιλιά σου
Δεν έχω πια της περηφάνιας τα γαλόνια
Κι οσα ζουν μέσα μου ξανά δεν θα μονοιάσουν
Ρίχνω τον χρόνο σαν νερό σε κάθε σκέψη
Έτσι μου μάθανε να σβήνω τις πληγές
Μα η φωτιά αν το θελήσει θα χορέψει
Όσα ποτάμια κι αν κυλήσουν εποχές
Κοίτα με πως κρατώ τα βλέφαρα για ασπίδες
Με προστατεύουνε να μη σε δω που φεύγεις
Ποτέ δεν ένιωσες τα χέρια μου πατρίδες
Γίνομαι δίλημμα μα δεν με επιλέγεις