Ρέστα (Resta)

[Verse 1: Soume]
Έχει νεύρα το κορίτσι μου, δε μου μιλά
Μην αφήσω και γι' άλλους κανέναν μπελά
Να μην παίρνω, ρε, πια ρίσκο με τα βρόμικα
Να μην έχουμε τα ίδια στη Σαλόνικα
Να μην ξέρουμε πού μένουμε κανείς
Και σιγά-σιγά να βάλω μπρος για τρεις
Ίσως μιά κόρη να μου λύσει τα προβλήματα
Ή να πάψω να φλερτάρω με τα τμήματα
Μ' αγαπάει, μου τα λέει για καλό
Λέει να θάψω αυτό το πράγμα στο βουνό
Να πετάξω της δουλειάς το κινητό
Να μην πάει πια ο νους μου στο κακό
Να μην τρέξω πια άλλη δουλειά με πιώματα
Να μη λείπω από κοντά της ξημερώματα
Γκρίζα να μη βλέπω όλα τα χρώματα
Και να πίνουμε καφέ μες στα παπλώματα
«Άμα βάλουμε σειρά», μου λέει, «διάλεξε»
Το διαμάντι που 'φαγε ο Λουπέν της άρεσε
Υποσχέθηκα ίδιο να της χαρίσω
«Άμα κάνεις μπούκα,» λέει «θα σε χωρίσω»
Είμαι τόσο κολλημένος με τη φάρα μου
Τη φαμίλια, τη γυναίκα και τα πλάνα μου
Αυτή είναι η αγαπημένη μπάρα μου
Ο επόμενος ο στίχος η κατάρα μου

[Bridge]
Ortiz got the fuego, comprende?

[Chorus: Τζαμάλ]
Ποιος θεός να μας κρίνει, ποιος να μας συγχωρήσει;
Ποτέ δεν παρακαλέσαμε χέρι να μας ταΐσει
Γήπεδα, συναυλίες, βία κι αφραγκίες
Ουρλιάζει το περιθώριο, κανείς δε θα μας λυγίσει

[Chorus: Τζαμάλ]
Ποιος θεός να μας κρίνει, ποιος να μας συγχωρήσει;
Ποτέ δεν παρακαλέσαμε χέρι να μας ταΐσει
Γήπεδα, συναυλίες, βία κι αφραγκίες
Ουρλιάζει το περιθώριο, κανείς δε θα μας λυγίσει

[Verse 2: Τζαμάλ]
Πούλησα τα χρυσά της γιαγιάς μου και τα 'βαλα στο γυμναστήριο
Τζογαδόρος που παίζει ρέστα ένα βήμα πριν απ' το ντελίριο
Κατηγορίες, απολογίες, η ζωή μας ένα δικαστήριο
Όσοι δεν πείστηκαν από τα μάτια μας αποχαιρετιστήριο
Η εφηβεία μας είχε Metallica, Στράτο και Prodigy
Τώρα μας ακούν 20άρηδες γιατί νιώθουνε, λέει, ολομόναχοι
Ό,τι δε σε σκοτώνει, είναι νόμος, σε κάνει αγρίμι
Γι' αυτό και οι μικροί είναι πιο σκληροί απ' τη γενιά μας εκείνη
Δε θέλουμε φώτα επάνω μας, δεν έχουμε ανάγκη κανέναν
Ο δρόμος στηρίζει τον δρόμο με αλληλεγγύη και αίμα
Δε θα σβήσει ποτέ το καντήλι ανθρώπου που έχουμε χάσει
Ε, και πού Διαμαντάρα; Κανένας δε θα σε ξεχάσει
Δε μας προσέχουν οι μπάτσοι, οι μπάτσοι μας πυροβολάνε
Παρενοχλούνε τις κόρες μας και τις βαράνε
Οι μικροαστοί τη δουλειά τους, να κάνουνε πως δεν κοιτάνε
Γι' αυτό όπου ακούς τους «δεν ασχολούμαι», να ξέρεις, αυτούς πολεμάμε
Γυρνάμε στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο σαν τις κατάρες
Έξω απ' τα προποτζίδικα με το δελτίο στο χέρι και με σαγιονάρες
40 βαθμοί κι υγρασία, χαμογέλα, ελπίδα καμία
Αράζω με δύο Αφρικάνους που ήρθανε πάνω σε μία σχεδία
Δεν παρακαλάμε για πιστωτικές, σπάμε τις τηλεοράσεις
Δε μας χωρίζουν σημαίες και κράτη, αυτά μπορείς να τ' αγοράσεις
Οι γυναίκες μας δεν είναι μόνες, στα πάρκα υπάρχουν κανόνες
Κι ας είναι μικρά όλα τα καλοκαίρια μας κι ατέλειωτοι οι χειμώνες