Rebeka i Zenek

On miał na imię Zenek
I znany był w różnych kręgach
Kto go tam wie, może miał i nóż
I mało kto wiedział, gdzie mieszkał

W tej knajpie bywał często
Bawił się i pił
Dziewczynom coś do ucha szeptał
I żył, ile miał sił

Ona miała na imię Rebeka
Chyba chora, bo smutna i blada
Piła w kącie herbatę
Córka lekarza

Kiedyś, w listopadowy wieczór
Spojrzeli na siebie przez salę
Speszony jak rzadko
Jednak podszedł
Choć tango było białe
Starał się być dowcipny
Lecz mówić było mu trudno
Nie mówiła nic
I ciągle była smutna

Jednak uśmiechnęła się w końcu
I mocno ścisnęła mu rękaw
Kto zna się na rzeczy już wie
Rebeka kochała Zenka
Mieszkali razem u niego
I rok im minął jak chwila
Nie było pieniędzy i kłótni
I wiеlka była miłość

Jednak zaczęło być źle
I Zenеk wieczorem nie wracał
Czasem trzeba jeść
A on nie lubił słowa "praca"

Po którejś kłótni ona wyszła
Czy miała dokądś jechać
On poszedł na miasto, nie wrócił sam
A rano wróciła Rebeka

Spojrzała na zmiętą pościel
Na dziwkę, z którą był
Po schodach szła
Trzymając się poręczy ze wszystkich sił