Μετάξι (Metaksi)

Ένα πρωί που ξεκινά σαν όλα τ' άλλα πρωινά
Ένα τηλέφωνο χτυπά, κάτι έχει πάει στραβά
Μια ταραγμένη φωνή, ένα σβησμένο κερί
Και μια ψυχή που φεύγει από τη γη κι εξατμίζεται

Μα είχε μάθει να παίζει χαίρεται τη στιγμή
Και δε φοβόταν που γέρναγε μόνο χαμογελούσε
Τώρα τρέχει στα σύννεφα με τη μηχανή
Είναι και πάλι το παιδί που να κοιμηθεί αργούσε

Είναι ειρωνεία αν το σκεφτείς που έφυγε τόσο νωρίς
Αλλά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξέρει
Το αύριο τι θα μας φέρει, έτσι είναι η ζωή·
Η μάνα του της Κυριακές τον περιμένει να φανεί

Και τα παιδιά του έχουν στα μάτια τους τη χαρά του
Μα ο μεγάλός που και που λαχταρά τον μπαμπά του
Ο μικρός δεν το κατάλαβε καλά
Δεν είχε πάει καν σχολείο, όλα έγιναν ξαφνικά

Το σπάσιμο μιας σιωπής
Στο ξέσπασμα της χαραυγής
Αφού θα γίνουμε όλοι σύννεφα
Στου Άδη το βελούδινο σκοτάδι
Τα δάκρυα μιας προσευχής
Να 'σαι γαλήνιος κι ευτυχής
Να μας προσέχεις το βράδυ

Φύλακας άγγελος να ‘σαι και μη φοβάσαι
Γιατί εμείς σε θυμόμαστε και τώρα που κοιμάσαι
Κι αν από το παράδεισο κοιτάζεις και χαμογελάς
Ρε μπαγάσα μας λείπεις, μη το ξεχνάς…

Είναι μια φάλτσα καντάδα για τις ψυχές
Για όλες τις μικρές προσωπικές μας ουτοπίες
Για όσους ζούνε ακόμα μες τις καρδιές
Και κρύβονται στις παλιές μας φωτογραφίες
Δε στα λέω αυτά απλά για να νιώσεις εντάξει
Πονάει το να χάνεις κάποιον που αγαπάς
Μα δεν πεθαίνει τυλίγεται σε μαύρο μετάξι
Και θα ναι δίπλα σου όσο δεν τον ξεχνάς

Καμία προσευχή δεν είναι τόσο δυνατή
Που να φτάσει ως το σύμπαν που πήγες για να σου πει
Όλα κείνα τα «σ' αγαπώ» που δεν πρόλαβα να σου πω
Και είναι ανώφελο να εύχομαι να ήσουν εδώ

Ξέρεις ποιο είναι το ζήτημα; Η ζωή μας είν’ ευτύχημα
Μαζί κι ατύχημα, απ’ την πρώτη ανάσα ως το ξεψύχημα
Είναι λιακάδα, καταιγίδα και μαντάρα
Είναι ο λόγος που γράφω κάθε μου μπάρα

Είναι αντάρα απ' το ποτό, είναι σεκλέτι σκληρό
Είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό·
Τόσο σύνθετο, εκ πρώτης όψεως, μα είναι απλό
Και το μαθαίνουν όσοι φεύγουνε και ζουν στον ουρανό

Τι ήχο κάνει η ψυχή απ' το σώμα όταν βγαίνει;
Στη μνήμη περνά, στη δίνη που βαφτίσαμε μοναξιά
Ο άνθρωπος δεν το μπορεί ακίνητος να μένει
Μα η ζωή γρήγορα τρέχει και σε προλαβαίνει

Άμα τ' αστέρια ειν' αγάπες και τα σύννεφα ψυχές
Τα μυστικά θα ν' αέρας κι οι στεναχώριες βροχές
Αν τα μεθύσια είναι ομίχλη και τα όνειρα πουλιά
Ίσως ανήκουμε ψηλά τελικά

Μα είναι το σώμα μας χώμα και τα λόγια λουλούδια
Που ανθίζουν και μαραίνονται και γράφουν τραγούδια
Οι αποστάσεις τσιμέντο κι επαφές δρόμοι κενοί
Γι' αυτό ο άνθρωπός ανήκει στη γη και καταλήγει σ' αυτή

Είναι μια φάλτσα καντάδα για τις ψυχές
Για όλες τις μικρές προσωπικές μας ουτοπίες
Για όσους ζούνε ακόμα μες τις καρδιές
Και κρύβονται στις παλιές μας φωτογραφίες
Δε στα λέω αυτά απλά για να νιώσεις εντάξει
Πονάει το να χάνεις κάποιον που αγαπάς
Μα δεν πεθαίνει τυλίγεται σε μαύρο μετάξι
Και θα ναι δίπλα σου όσο δεν τον ξεχνάς

Life is just a lie with an ‘f’ in it and death is definite

Είναι μια φάλτσα καντάδα για τις ψυχές
Για όλες τις μικρές προσωπικές μας ουτοπίες
Για όσους ζούνε ακόμα μες τις καρδιές
Και κρύβονται στις παλιές μας φωτογραφίες
Δε στα λέω αυτά απλά για να νιώσεις εντάξει
Πονάει το να χάνεις κάποιον που αγαπάς
Μα δεν πεθαίνει τυλίγεται σε μαύρο μετάξι
Και θα ναι δίπλα σου όσο δεν τον ξεχνάς