Κατάθεση Ψυχής (Katathesi Psyhis)

Διαλέγω λέξεις και τις βάζω στη σειρά
Είναι σχεδόν μεσάνυχτα, το σαββατόβραδο πεθαίνει αργά
Οι πιο πολλοί έχουν σουρώσει μα εγώ έχω πεισμώσει
Και γουλιά γουλιά πίνω ένα μπουκάλι μοναξιά

Η ματαιότητα της τέχνης...
Ένας μικρός καλλιτέχνης εγκλωβισμένος στα παλιά μου γραπτά
Ψάχνω το νόημα στις λέξεις
Καθώς τα ξημερώματα χαϊδεύουν τα παραθυρόφυλλα μου δειλά

Έφτασα εδώ που έφτασα με δυσκολίες
Πάλεψα την κατάθλιψη μονάχος μου χωρίς ουσίες
Οι ιστορίες μου είναι μια σειρά από κακοκαιρίες
Που τις γράφουν Ερινύες για να με ειρωνευτούν

Απλά αρκεί να σε ακούν, αλλά τ' απλά δε μου αρκούν
Πολλοί θαρρούν ότι χωρίς να προσπαθούν μπορούν να γράψουν
Να με βλάψουν απαιτούν κι αν βαριούνται να με ψάξουν
Πείτε τους που θα με βρουν ώστε να προσπαθούν να πάψουν

[Ρεφρέν]
Γράφω για μένα πάνω απ ολα
Γράφω για όσους χαμογελάν στην καρμανιόλα
Γράφω για σένα κι όσα ζεις
Μία κατάθεση ψυχής απ' το μινόρε της ζωής
X2

Δεν γράφω πια εύκολα τραγούδια και κάποιοι δεν το επικρότησαν
Γράφω για αστέρια που δε φώτισαν
Γράφω για σχέδια που εκπυρσοκρότησαν στα χέρια μου
Γράφω για δάκρυα που το πρόσωπο μου πότισαν

Δεν έχεις δει όσα έχω δει και δε μιλώ απλά για εντάσεις
Μιλώ γι αρρωστημένες καταστάσεις
Μιλώ για λόγια και για πράξεις που σε κάνουνε
Να θέλεις να γυρίσεις πίσω χρόνια κι αναμνήσεις να ξεγράψεις

Μην προσπαθείς να με διαγράψεις
Μην προσπαθείς όσα έχω πει να τα ξεχάσεις
Άμα σ' εκφράζω και με νιώθεις θα βαδίσουμε μαζί
Μην προσπαθήσεις πουθενά να μας εντάξεις

Γάμα τις παρατάξεις και τα οπαδιλίκια
Ραπάρω ακόμα για τα 10 πιτσιρίκια
Που μ' άκουγαν εξ αρχής και μ' αγκάλιασαν εγκάρδια
Που οι φωνές μας γίνονται ένα όποτε τραγουδώ το βράδια

[Ρεφρέν]
Γράφω για μένα πάνω απ ολα
Γράφω για όσους χαμογελάν στην καρμανιόλα
Γράφω για σένα κι όσα ζεις
Μία κατάθεση ψυχής απ' το μινόρε της ζωής
X2

Κι αν της μοίρας τα παιχνίδια είναι θάλασσα βαθιά
Το ξέρω γιατί έχω πνιγεί μέσα σ' αυτά
Μα δυο μάτια θολά στη στεριά με ρωτάνε
Πότε για αλλού θα ανοίξω πανιά

Γιατί όλα είναι κύκλοι χωρίς τέλος κι αρχή
Είναι μια παγωμένη σκέψη μεστή
Είναι μια μνήμη που χειμώνες επιστρέφει στη ζωή
Και κλαίει για τα κουρέλια που θάφτηκαν στη βροχή

[Ρεφρέν]
Γράφω για μένα πάνω απ' όλα
Γράφω για όσους χαμογελάν στην καρμανιόλα
Γράφω για σένα κι όσα ζεις
Μία κατάθεση ψυχής απ' το μινόρε της ζωής
X2