Koole Poshti

[Ashk-Un | قسمت یک]
سخته درک حرفش
تا یه لحظه رد شه رفته
پی چسبِ زخمه
قلبِ سردش انقدر تَرک خورده
دیگه بریده از همه
تلخه، رده، خطِ چشماش...
هر شب، هفتِ شب به بعد که میشه
انگار دنیا خراب میشه روی سرش
واسه بردن نیومده
ولی خب باختنو بلد نی
کلِ دنیا یه جوری بخوان تو روت واستنو
طرف شی باشون می‌گیری که چی میگم
فهمیدی یا نه؟!؟
من هرچی که دارم از خودم دارم
خودم بودم
ولی شبیه کسایی که مثل توئن
پرن تو شهر
دو رنگ، تو زرد از آب در میان
وقتی از آب و گِل دَر میان
عذاب و دل‌گرمی‌ام
شد سهم خودم
دل‌خوشی‌ام نور خورشید
به خودم اومدم
دوتا چیز فقط پشتم مونده بود
اولیش حرفِ مَردُمم
دومیش کوله‌پشتیم
ساعتا می‌رفتن و روز می‌گذشت
من کُلِ دورو وریامو دور ریختم
از دوست تا دشمن
سکوت تا صحبتِ بدونِ دلیل
بگو بینم فرقش چیه؟
وقتی دنیا پوچ و مبهمه
همه حرفا دروغ و مهمله
مَردُم همه کور و دُگم
اگه این فاصله کَم شه
همصدا
فریادامون صدایِ یه نسل شه
اون موقع‌ست یه جنبش داریم
که حاصلِ فهم و راغب نظمه

[قسمت دو | نیموش]
بیا
که من خسته‌ام از این روندِ تکراری
بیا بازم دلو به جاده بسپاریم
بیا
تا که از گم شدن دوباره پیدا شیم
دور از ابرای مه آلود
هوای تازه برداریم
ببار
که من آتیش گرفتم از انتظار
بذار برگی بشیم تو دفتر قصه‌ها
ما از دور زمان دوریم
ما از اول رها بودیم
بیا تا آرزویی هست
تو خاک امید بکاریم