Kavir

سَرنِوِشتِ ایران توو دِستِ تَقدیره

میچَرخه قَلمِ مَن به صرفِ تَغییر

اشکِ زیر زَمین

اگَرچه بیشتَریم

اگَرچه بیشتَریم...

کَفشاش آسفالت

شُد زَخماش تَنپوشِش

ذِهنِش مَخدوشه

اشک و زاری شُده کارِ هَر روزِش

افسَرده ، سَرخورده

مِثلِ کَویر ، تِشنه ی آب

کِشوَرِشَم سُنَت گَرا

به اصطِلاح فَرسوده

دُچارِ فَقرِ فَرهنگ

صِداقَت مَحکومه

آدَماش هَمه فُرصَت طَلَب

فِکراشون هَمه مَحدوده

فَریاداشَم دوتا یِکی

مِثلِ من و تو ، توو زیر زَمین سَرکوبِ

گُنجشکاشُ میکُشَن

میبَرَن میخورَن

بَعدَم میزَنَن زیرِش

دیوارِ حاشام بُلنده

میکِشَن سریع سَرپوش روش

حَتی روز ، غُروبُ میبینی از طُلوع

اما اون تَن به ذِلّتِ زَمونه نِمیده

مِثلِ آتیش زبونه میکِشه

توو بِرکَشون هَرچَند دور

انعِکاسِ ماهُ میبینه

میدونه وَرَق بَرمیگَرده

پُشتِ ابر که نِمیمونه ماه تا ابد

با قَلَم

تصویرِ رَنگین کَمونُ توو آسِمون میکشه

نِمیذاره دُنیا تیره شه

نَتَرس تا وَقتی اون پیشتِ

اشکآن ،

اُسطوره دَهه نَود . .

حاصِلِ خَفَقانِ مُزمِن توو دَهه ی هَفتاد...

اشکِ زیر زَمین

اگرچه بیشتَریم ما،

اگر چه بیشتریم...