Η Πάλη των Νευρώνων 3

[κουπλέ 1]
Ο πυρετός, η αστάθεια στην πρόωρη αφύπνιση, ξύπνησαν μέσα μου
Το θεό δημιουργό. Βρίσκομαι στην ευχάριστη κατάσταση να καταστέλλω
Τη δυσάρεστη ψυχοσωματική μου ύπαρξη. Υποκριτικοί μου στίχοι
Δηλαδή αληθινοί, δηλαδή χαραγμένοι κωδικοποιημένα, σχεδόν μόνο για ‘μενα
Έτσι επιτηδευμένα ώστε να κρύψω το αναμάσημα. Μερικές φορές με εκνευρίζω
Μα επανέρχομαι σαν κοιτάω τον καθρέπτη ή αποχρωματίζω το άγχος στη λεκάνη
Με το στόμα ή το παχύ μου έντερο. 20 χρόνια παραλίγο οικοφασισμού
Λαβωμένου ανθρωπισμού που ζει το μεγαλείο του όταν έχω φάει και κοιμηθεί καλά
Πίνω καφέ διαβάζοντας ένα βιβλίο ή χαίρομαι τις φιλικές μου σχέσεις
Πίστευα ότι δε θα ανέκαμπτα, έστω, έτρεμα στην ιδέα, πιθανολογικά εκτιμώντας
Την κατάσταση, μα ανέκαμψα από την κατάρρευση αρκετά
Ώστε να μη φαίνεται το αντίθετο συχνά. Έχουμε φθαρεί ανεπανόρθωτα
Και μερικές φορές γουστάρουμε, μα μας απογοητεύει η υπευθυνότητα
Που δε θα επέτρεπε να κάνουμε παιδιά. Ψάχνουμε τρόπους
Να θαυμάσουμε εναλλακτικά τα είδωλα των εαυτών μας αντί του να γίνουμε άτρωτοι
Μέσω του φασισμού της τεκνοποίησης. Κάποιοι μιλάνε σε εμπιστευτικό τόνο
Για τη συνείδηση της ύπαρξης που συνεπάγεται γνώση του τέλους
Και νιώθω ιδεαλιστής ξανά, αν ήμουν ποτέ. Άλλοι αγαπούσαν επαρκώς
Τον εαυτό τους ώστε να αφεθούν στο αλλόκοτο ηθικολογικό, ατομικιστικό
Τους μίσος, για ‘κεινους και για όλους τους άλλους. Μπορεί και να φοβήθηκαν
Την αλλαγή, τη συνύπαρξη. Οι τσίροι είναι καλύτεροι. Κατηγορούν τους πάντες
Μέσα στο πείσμα τους, έτσι δικαιώθηκαν, έμειναν καθαροί
Παπαριές ρε φίλε. Συγγνώμη κιόλας, αλλά βαρέθηκα να παρακολουθώ τη φάση
Κατά τα άλλα τα ίδια μαλακισμένα πράγματα. Σωματικά σκαμπανεβάσματα
Ανασφάλειες που ορίζουν το είναι μου. Το κεφάλι μου πονάει, ο λαιμός μου καίει
Φλέγομαι. Το στομάχι μου ψάχνει αντιπερισπασμούς, ίσως και λύσεις
Μα δε διακρίνει πόρτες κρυφές. Μόνο κουφές. Τουλάχιστον όμως δεν είμαι εργάτης
Με σημαντικό οφειλόμενο ποσό στον Μυτακίδη

[ρεφρέν]
Δε ξέρω αν φοβάμαι πια τις επιθέσεις σου μα σίγουρα εφήμερα με κάνουνε να θέλω
Να βγάλω το μαχαίρι απ’ το λαιμό μου, να πάρω τ’ άντερά μου να σου φτιάξω ένα δώρο
Να σπάσω το κεφάλι του κοινού, να καταπιώ το σπόρο
Να πάω σε μέρη δίχως ζέστη και στρατόπεδα. Σου ‘λεγα κάτσε εκεί που ήσουνα
Δεν ήθελες κόκες, πουτάνες, φράγκα και λεφτά
Τώρα είσαι μόνος σου ή περίπου… με άλλους παρανοϊκούς που ξέρουν τι τους γίνεται
Δεν έχεις τίποτα που να φαίνεται. Μονάχα γνώσεις που όλες τους απαγορεύονται