Behelit

[Verse 1]
Hissettmişti yarınlardan memur çocuğu aldanan
Dünya Gatts'ın kılıcıyla tek vuruşla hep savrulan
Bir isyandı gözlerimde behelit göğsümde
Çatlasaydı yazardım ben tanrı için özveriyle
Kopardı kollarımı zihnimdeki karıncalar
Müzik gülümsedi biran ışıkta hatır sorar
Bir yanım tramvada o defter hep sorar bana
Uzandı adem yine tabutlara
Hadi şimdi konuş dedi şaşırdım gülümsedim
Fikr-i deist adabıma küfürleri benimsedim
Eserimde sunulan bir karakter içerledim
Çamurlu bir düzende hep çamur atmak neden beyim
Hayaller dünyasında eşim olur ta kendisi
Hayaller büyüttü bak bedendeki doğan sisi
Ve yağmur yağdı kirlenen sade saf ruhlar için
Senfoniyle mest ederdi yüzündeki üzüntüsü

[Verse 2]
Sonunda çatladı dur behelitin bakışları
Benziyo bir bombayla insanları uçurması
Boyut değişti ellerimde kelepçeler
Müze oldu koğuşum hey derine inemez çekinceler
Tereddütle benlikte ilk kriz döngü yaşadı hey
Bir amaç değil araç oldu karanlık özleminle
Kefalet öz yerinde umarsız göç peşinde
Süreklenen dramlarda yazılanlar bam telinden
Çığlık atmak mı duvarı yumruklamak
Cazip gelen seçim değil kıstasıyla tavırlanan
Vasconcelos okuyunca şekerlenip uyuklamak
Hikaye değildir kafamdaki tiyatrolar
Satırlar ötesinden yolculuğum Jules Verne'e
Behelitten bakışları bile artık toz pembe
Prangalar çekin habersizce gövdemden
Birgün ölürsem eğer bu şarkıyla çöz bence