16 linijek

[Zwrotka 1: Szad]
Wszyscy mają OO
No to płynę jak Orinoko
Pomimo to, że nie leży moim wrogom
Chuja zrobić mogą, bo są jak pies co goni ogon
Kiedy sięgam po mikrofon tnę jak bym był golibrodą
Betonowym poliglotą, choć nie stoi pomnik dotąd
Tu gdzie jeden woli złoto, drugi brnie powoli w błoto
Boli go to, pomimo to pierdoli go to
Moim światem bloki dotąd, zawdzięczam pseudonim blokom

[Zwrotka 2: Szad]
Takie czasy yo, yo, takie czasy
Słuchajcie cwane białasy, patrzę na te szare lasy
Nazywam je światem maszyn, świateł twarzy
Metalowych siatek władzy, klatek, bram i korytarzy
Komentarzy specjalistów od blamaży
Kamuflaży, zagubionych marynarzy, osiedlowych aptekarzy
Czasami każda marzy, zerkając spod makijaży
Nie patrzą na tych bez kasy, szczęście jest u tych z S-klasy
Masz? To nasyp
Popyt zależy od podaży i kto waży
Witam Cię z miasta taksówkarzy
Rzeczywistość jak duch straszy zagubionych gówniarzy
Parę razy byłem świadkiem, jak zamarzły im kompasy
Ci królowie światów zza szyb nie czają klimatów naszych
My to ci, co ich historie wystają spod tatuaży
Ci od rapu w branży, a ty weź se zaszyj
Dziś na miano unikatów robię kilka egzemplarzy

[Zwrotka 3: Szad]
To te 16 linijek, jak rozbicie bil kijem
Te 16 linijek, które sprawia, że żyję
Te 16 linijek to 16 powodów
Wita Akrobata chowany w kaście kojotów
Zrywam właśnie do lotu i nim zaśniesz [?]
Ja wyjaśnię, ty notuj, lat z 12 do przodu
Próbowałem pozbawić wyobraźnię dowodów
Żeby pojąć, że już nie mam na poważnie odwrotu
Nie ma powtórki, dzisiaj te cztery czwórki
W cztery kierunki ślę jak ołowiane kulki
Patrz ziomom na koszulki, bo to synowie i córki
Jedni lecą jak z regułki, drudzy widzą jak rysunki
Te 16 linijek, jak przy paście w kasynie
Właśnie czas płynie, może 16 i nie żyjesz
Może się wbiję, a może przetnę Ci szyję
To szesnastka za te bloki jak w Belfaście niczyje

[Zwrotka 4: Szad]
Daj mi minutę, odpal komputer
Przekonam Cię szybciej niż Luter
Że to te flow nie jest zepsute
Na cztery łapy kute, kumają to wariaty tu te
Tu te klimaty, nutę i masz garbaty skutek
Ja wchodzę, układam do klocka klocek
Będzie pasować na 100%, miasto to cel
Nie wiem, czy nam po drodze – sam to oceń
Daję Ci noce w oceanie niepowodzeń, co jasno migoce
Jestem przewodnikiem i przewodzę
Popuść wyobraźni wodze; robię swoje, wychodzę
Do zobaczenia w piekle, gdzie bywa trochę cieplej
Ponad dziesiątym piętrem okna topią się jak Londyn we mgle
Co byś zobaczył, jakbyś zajrzał mi przez szybę?
Może bym siedział nad zeszytem jak rozbitek
Może banitę, co przy pomocy liter idzie chodnikiem
Nie wiem, ty, może muzykę?