Ξέρεις, οι άνθρωποι είναι σπίτια τελικά (Xereis, oi anthropoi einai spitia telika)

Με βρήκε με έξω τα πόδια από τον έκτο όροφο
Φοβήθηκε να μη γλιστρήσω και χαθώ
Φοβάμαι πως δεν το φοβήθηκα λεπτό λέει φοβάμαι

Με βρήκε με έξω τα πόδια από τον έκτο όροφο
Φοβήθηκε να μη γλιστρήσω και χαθώ
Φοβάμαι πως δεν το φοβήθηκα λεπτό λέει φοβάμαι

Συνειρμικά ρητά πεζά προσγειωμένα
Όχι στη γη μα πιω κάτω χωμένα
Χώνω να μαι εντάξει με μένα ένα ξεκαθάρισμα
Μα στην πάροδο των χρόνων το κατάλαβα
Πως γράφω για να μαι εκεί για σένα πια σαν φάντασμα
Βαριά τα ραπ σου Χάρη
Από το ωχ κατάθλιψη πάλι
Δε διαχωρίζουν το άτομο από τον καλλιτέχνη
Νομίζουν ότι είμαι θλιμμένος όταν τα γράφω
Που να ξέρουν πως οι κάτω τα γράφουνε για τα κάτω
Για τους κάτω τα ραπάρουν καυλωμένοι
Μια σκύλα με έναν γάτο τα χορεύει ως αργεντίνικο ταγκό
Απατούν το κάθε ένα το είδος τους μια σκύλα με έναν γάτο
Ένα αδέσποτο με έναν άνθρωπο εσύ και εγώ
Εξίσου παράλογο μα εξίσου αληθινό ωστόσο
Ντύσου κατέβα αδερφέ να έχεις πάνω σου το όπλο
Τα πράγματα πήγαν στραβά περιμένω σε τόσο
Αυτοί σημαδεύουν κεφάλι εγώ καρδιά έχω στόχο
Ο άτοπος γύρισε στον τόπο του εγκλήματος
Νιώθω πως έχω κάποια πράγματα να πω
Νομίζουνε η τέχνη του θανάτου είναι παραίτηση
Μα πέθανα γιατί να πάω στον Άδη γιατί ήταν νεκρό
Τώρα τώρα μπορώ να το πω
Έντεκα χρόνια το προσέχω
Ό,τι έχω σε αυτό
Τώρα μεγάλωσα και έχω και αυτό
Τώρα το μάθατε
Έτσι το κράτησα ζωντανό

Δεν είμαι άνθρωπος σου και απορείς
Γιατί στο λέω
Ενώ καθώς το λέω είσαι στο κινητό σου
Γιατί κάποιος πέθανε δυτικά ήσουν μπροστά
Μα το γαμώτο το έριξες γιατί θα αργήσει το αστικό σου
Ε,ναι δεν είμαι άνθρωπος σου καν
Θλίψη πόνο και ponstan αυτά έπαιρνε μαζί
Σε κάθε τρύπα κάθε airbnb που πήγε
Τώρα κάθε που κάνει κράτηση και βάζει ότι είναι μόνος
Τον πειράζει που η προεπιλογή δυο είναι
Θα καταλάβεις ποιος γεμίζει ποιος αδειάζει το ψυγείο
Και το τραπέζι σου
Μόνο όταν έχετε το ίδιο φίλε
Ξέρεις οι άνθρωποι είναι σπίτια τελικά
Για αυτό όταν είμαι μαζί σου πάντα στο σπίτι μου είμαι