Βιβλιοθήκες και Φάροι (Vivliothikes kai Faroi)

[Verse 1]
Άλλαξες τόσες μορφές που οι στροφές μου δεν πρόλαβαν να συμβαδίσουν
Άλλη είσαι σήμερα, άλλη ήσουν χθες, ποιες γραμμές να σ' οριοθετήσουν;
Γύρισα τις αγορές για αντίκες παλιές, μήπως και μου θυμίσουν
Τις πιο παλιές σου εκδοχές, εκσκαφές, ψάχνω να καταλάβω ποια ήσουν
Κάηκες τόσες φορές που ανέγγιχτες αν δω πτυχές θ' απορήσω
Κάτοικοι μ' απορημένες ματιές, τι να βρω μες στις στάχτες ελπίζω;
Κι είναι σαν να 'χω βαλθεί απαντήσεις να δώσει η ανόργανη ύλη
Λες κι είναι κάτι βαθύ, τι κερδίζεις αν βρεις ένα ακόμα φιτίλι;
Το 'χα πιστέψει κι εγώ πως αν δεν κουραστώ κάποιο νόημα θα 'χει
Πως αν το βάλω σκοπό ίσως δεν είναι αργά να κερδίσω τη μάχη
Γιατί είχα προσηλωθεί κι ορκιστεί μιας ζωής απορίες να λύσω
Κι είχα πειστεί πως τις λύσεις αν βρω ίσως ο χρόνος να γύριζε πίσω
Πέρασαν χρόνια σιωπής μα λεπτό δε σταμάτησα την αναζήτηση
Κι αν κάποιος μου'λεγε: «Θα τρελαθείς» δια παντός έληγα τη συζήτηση
Κι έφυγαν έτσι στιγμές αρκετές για να γίνει το σήμερα κάποτε
Κι η πόλη κάηκε κι άλλες φορές και μαζί της καιγόμουνα πάντοτε

[Chorus]
Μα ό,τι έγινε, έγινε, ό,τι κάηκε, κάηκε
Ό,τι έμεινε, έμεινε, ό,τι χάθηκε, χάθηκε
Ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε, ό,τι σιώπησε, σιώπησε
Ό,τι σώθηκε, σώθηκε και το μέσα μου φλόγισε
Ό,τι έγινε, έγινε, ό,τι κάηκε, κάηκε
Ό,τι έμεινε, έμεινε, ό,τι χάθηκε, χάθηκε
Ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε, ό,τι σιώπησε, σιώπησε
Ό,τι σώθηκε, σώθηκε και το μέσα μου φλόγισε

[Verse 2]
Ένα πρωί όπως όλα τα υπόλοιπα να συνεχίσω σηκώθηκα
Ήταν πια τα εργαλεία μου βρόμικα μα να πράξω δε σκόπευα αλλιώτικα
Ήθελα να λυτρωθώ, μια τελεία να μπει, άλλο δρόμο να έπαιρνα
Μα στου χαμένου καιρού την ιδέα και τ' άκουσμα σύγκορμος έτρεμα
Πώς εμένα μπορούσα να βρω, να ολοκληρωθώ μ' ανοιχτές εκρεμότητες;
Με φοβίζει αυτό το λεπτό που θα ρώταγε κάποιος: «Πώς απανθρακώθηκες;»
Κι έτσι τα πόδια μου πήρα και πήγα και πάλι στον τόπο της καύσης
Μα τι κατάρα κι αυτή, να μη θες και να μην προσπαθείς να ξεχάσεις
Όμως αυτήν τη φορά φάνηκε καθαρά μια σκιά στον ορίζοντα
Τα βήματα μου τ' αργά επιτάχυνα: «Βρήκσ λοιπόν επιζήσαντα;»
Βιάστηκα κάτι να πω, να δικαιολογηθώ μα τα χείλη μου άγγιξε
Μου 'πε «Απλά σ' αγαπώ, δε με νοιάζει τι έγινε εδώ». Μετά δάκρυσε
Με κοίταξε τρυφερά, χάιδεψε απαλά το καμένο μου δέρμα
Συλλάβισε: «Αρκετά. Ήρθε η ώρα επιτέλους να μπει ένα τέρμα»
Κι έτσι σε μια στιγμή εξαφανίστηκαν όλου του κόσμου τα βάρη
Στα αποκαΐδια της πόλης ορθώθηκαν βιβλιοθήκες και φάροι

[Chorus]
Μα ό,τι έγινε, έγινε, ό,τι κάηκε, κάηκε
Ό,τι έμεινε, έμεινε, ό,τι χάθηκε, χάθηκε
Ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε, ό,τι σιώπησε, σιώπησε
Ό,τι σώθηκε, σώθηκε και το μέσα μου φλόγισε
Ό,τι έγινε, έγινε, ό,τι κάηκε, κάηκε
Ό,τι έμεινε, έμεινε, ό,τι χάθηκε, χάθηκε
Ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε, ό,τι σιώπησε, σιώπησε
Ό,τι σώθηκε, σώθηκε και το μέσα μου φλόγισε