Μπροστά Στον Διογένη (Mprosta Ston Diogeni)

[Verse]
Είχα ακούσει τόσα κι ήρθα να σε βρω
Αμφισβητώντας ότι μπορώ να πειστώ
Σου 'πα πως χρόνια προσπαθώ να φωτιστώ
Μα η πόλις που μ' ακολουθεί το φάρο έχει αφήσει σβηστό
Είπες να μετατοπιστώ, πως τον Ήλιο σου κρύβω
Ότι σε θίγω όταν προσφέρω γη και ύδωρ
Σου 'πα «Θα 'θελα να 'μαι εσύ», μου 'πες «Είναι το ίδιο»
Πως δεν υπάρχει «εσύ» κι «εγώ», ούτε πολύ και λίγο
Σου 'πα: «Τόπο σωστό δε βρίσκω»
Πως όπου και να σταθώ στο πιθάρι σου ρίχνω ίσκιο
Μειδίασες κι έγειρες πίσω
Και μου 'πες να το νιώσω και να μην το αναλύσω
Κινήθηκα λοιπόν ποικιλοτρόπως αλλά μάταιος κόπος, αναρωτήθηκα αν σε κουράζω
Ήμουν ακόμα παραπέτασμα στο φως κι όσο οι ακτίνες του με ζέσταιναν συνέχιζα να σε σκιάζω
Μα επέμεινα ώσπου έφτασε το βράδυ κι επιτέλους δεν υπήρχε φως, μπροστά του σκιά για να γίνω
Και τότε μου'πες: «Δεν υπάρχουνε φως και σκοτάδι», πως είν' ανούσιο φτερά και φωτιά να συγκρίνω
Σου 'πα πως δε σε κατανόησα, μου απάντησες: «Αυτό είναι το νόημα»
Και τότε το 'νιωσα: Δεν ήσουν απλώς αυτός ο κυνικός που νόμιζα
Και περπάτησα πατώντας σε μέσα και άκρα
Μια ηλιόλουστη νύχτα κάτω από τ' άστρα
Αμφισβήτησα δασκάλους κι έμαθα από τόσους άλλους
Κολύμπησα στους υφάλους, βύθισα τη βάρκα
Εισέπνευσα κι εξέπνευσα εκτεταμένα
Μέχρι που όλα έγιναν ένα, χωρίς και μ' εμένα
Και δεν υπήρχε πια ούτε αυτό, ούτε Εκείνο, ούτε εγώ
Ούτε εδώ, ούτε τώρα, ούτε αλήθεια, ούτε ψέμα