Το Δίπολο του Ικάρου (To Dipolo tou Ikarou)

[Verse 1]
Παλεύει να τα φέρει κοντά
Δε θέλει να υποφέρει, πονά
Προεκτείνοντας το χέρι κουνά
Ψευδοπροφήτες, βουνά
Μα δεν πάει το ένα στο άλλο
Και δεν πάει το άλλο στο ένα
Παίζουν 'αλήθεια ή θάρρος μα ακόμα δεν έχει κερδίσει κανένα
Χαμένη σε ορισμούς και ορίζοντες
Δεκατετράγωνα με ορίζουσες
Τρίγωνα με ρίζες και υποτείνουσες
Συμπεριφορές αποκλίνουσες
Τι θα γίνει αν συνθέσει το δίπολο;
Τι θα γίνει αν αγαπήσει τον αντίπαλο;
Τι θα γίνει αν αγγίξει το δίκαννο;
Το μυαλό είναι όργανο δύσκολο
Τι θα γίνει αν η πτήση πετύχει, αν ο Ίκαρος είναι απ' αμίαντο;
Αν περάσει απ' την άλλη, γυρίσει και πάλι δει πως δεν ήταν ανίατο;
Κι άλλοτε πρόσκειται, κι άλλοτε εκτρέπεται
Και αυτό που υπόσχεται δεν επιτρέπεται
Κι όσο η σύγκλιση απαγορεύεται
Υπερθερμαίνεται κι ας μην της φαίνεται
Κι όσο η πίεση δεν επιλέγεται
Τόσο η ποίηση δεν αποφεύγεται

[Chorus]
Κι είναι η πόλη βαθιά διχασμένη, διχοτομημένη
Συμφωνεί, διαφωνεί και σωπαίνει, στη μέση κομμένη
Κι είναι η πόλη βαριά πληγωμένη, βαριανασαίνει
Στα σκοτάδια μεθά και μαθαίνει, το φως περιμένει

[Verse 2]
Ψάχνει αίτια αναίτια
Ελπίζει κι ονειρεύεται μέτρια
Νιώθει μπερδεμένη συνέχεια
Χαμένη στην αμετροέπεια
Δε βρίσκει πολεμώντας ειρήνη
Πού να αναζητήσει γαλήνη;
Δε θέλει παγωμένη να μείνει
Μα αν ανάψει τι φωτιά τι θα γίνει;
Πώς να ενοποιηθούν τα ετερόκλητα;
Ποια τα οργανικά ποια τα απόβλητα;
Ποια η επίλυση ποιο το πρόβλημα;
Ποια τα ηθικά, ποια τα νόμιμα;
Ποια παροδικά και ποια μόνιμα;
Ποια λόγια είναι στείρα, ποια γόνιμα;
Ποια είναι αν έχει τόσα επώνυμα;
Δικό της πώς να βρει επιφώνημα;
Πού να βρει του λαβυρίνθου το μίτο;
Πού να πάει για να πει «κάπου ανήκω»;
Πώς να αθροίσει απ' τα δύο το τρίτο;
Προσπαθεί μα βρίσκει μόνο πηλίκο
Έτσι βιώνει τη σχάση, προσπαθεί να ξεχάσει
Ταυτότητα ψάχνει και κράση
Και λόγια για να την εκφράσει
Κι όσο πορεύεται μένει ακίνητη
Κι όσο κι αν σκέφτεται στέκεται αμίλητη
Κι όσο αισθάνεται μένει ασυγκίνητη
Γι’ αυτό μία σπίθα της, θα 'ναι ανεκτίμητη..

[Chorus]
Κι είναι η πόλη βαθιά διχασμένη, διχοτομημένη
Συμφωνεί, διαφωνεί και σωπαίνει, στη μέση κομμένη
Κι είναι η πόλη βαριά πληγωμένη, βαριανασαίνει
Στα σκοτάδια μεθά και μαθαίνει, το φως περιμένει