Το Θηρίο (To Thirio)

Το θηρίο, με την ανάσα του Goya
Αναπτύσσεται κυρίως τη νύχτα
Όπως όλα τα άδηλα νεύματα
Όπως οι απροσδιόριστοι φόβοι
Όπως οι απροσδιόριστοι φόβοι

Εγεννήθη την εποχή που οι φτέρες
Αποκτήσαν τη βασιλεία του κόσμου
Κι έφτασε ακμαίο στις μέρες μας
Σαν υπόνοια και σαν οφθαλμαπάτη
Σαν υπόνοια και σαν οφθαλμαπάτη

Αρχές Αυγούστου του 2000 και κάτι
Την αλυσίδα του είδα, σπασμένη
Να χτυπιέται σα φίδι φαρμακερό
Στην κεραία απάνω στον αφέντη
Στην κεραία απάνω στον αφέντη

Ίσως κι άλλοι τυχεροί σαν κι εμένα
Ψηλαφίσαν την καρδιά του θηρίου
Και γνωρίζουν τον τρόπο που γεύεται
Την αβάσταχτη χαρά του να υπάρχεις
Την αβάσταχτη χαρά του να υπάρχεις

Το σαλόμ συχνά κρατιέται απ’ τα δέντρα
Και χορεύει στο ρυθμό του αέρα
Στα λιθάρια ξύνει την πλάτη του
Και αγνοεί, ή αγαπά τους ανθρώπους
Και αγνοεί, ή αγαπά τους ανθρώπους

Κι αφού μ’ αρέσει να ονομάζω τα είδη
Θηρίο του καλοκαιριού το λέω
Γιατί εξαντλεί τα αγιοκλίματα
Και τα ασβεστώματα σαν τίντα κιτρινίζει
Και τα ασβεστώματα σαν τίντα κιτρινίζει

Το θηρίο με την ανάσα του Goya
Μια ανάσα να την πιεις στο ποτήρι
Σαν αψέντι ζυμωμένο στο έρεβος
Μας παραλύει με μεγάλη ευκολία
Μας παραλύει με μεγάλη ευκολία

Όλους εμάς τους ετοιμόρροπους τύπους
Που απ’ τα αδιόρατα σκιρτήματά μας
Οι γητευτές παράγουν γλωσσίδια
Ονομαστά για τις καμπάνες του πόθου
Ονομαστά για τις καμπάνες του πόθου