Η Αλίκη Στη Χώρα Των Τραυμάτων (I Aliki Sti Hora Ton Travmaton)

Μάνα κι ο πατέρας, αγάλματα στον κήπο
Μικρή χιονοστιβάδα, ατίθασο τρολάτι
Χτυπά την πόρτα πίσω, και βγαίνει από το σπίτι
Τα χείλη της βαμμένα, για φίλημα, γι’ αγάπη

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Η πόλη περιμένει, η πόλη τραγουδάει
Μια ύαινα στο πάρκο δαγκώνει την ουρά της
Κι αυτή, το μόνο που έχει: τη φόρα, την οργή της
Κι εκείνο το ακαθόριστο, που λεν’ τα όνειρά της

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Στην Χώρα των Τραυμάτων, η έφηβη Αλίκη
Γελά και χαλαρώνει, πάνω σε μιαν αιώρα
Χωρίς να το προσέξει, κομμάτι απ’ το σκοτάδι
Μαζεύονται κοντά της οι μάγοι με τα δώρα

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα

Κάθε απώλεια είναι παράσημο
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα